Światowy Dzień Cukrzycy 2016

14 listopada 2016r

Hasło WHO na Światowy Dzień Walki z Cukrzycą

„Zobacz cukrzycę: Działajmy już dziś,

by zmienić jutro”

Co to jest Światowy Dzień Cukrzycy?

Światowy Dzień Cukrzycy został ustanowiony w 1991 r. przez Międzynarodową Federację Diabetologiczną (International Diabetes Federation - IDF) oraz Światową Organizacją Zdrowia (World Health Organization - WHO), jako odpowiedź na wyraz obaw związanych z nasilającym się występowaniem przypadków cukrzycy na całym świecie.

Od 1991 r. popularność tego dnia wzrosła i obecnie jest on obchodzony przez ponad 350 milionów ludzi z różnych regionów świata. W obchodach uczestniczą osoby ze środowisk opiniotwórczych, lekarze, dzieci, dorośli i oczywiście ludzie chorzy na cukrzycę.

Głównym celem akcji jest zwiększenie świadomości szerokich kręgów społeczeństwa odnośnie przyczyn, objawów, sposobu leczenia i powikłań związanych z cukrzycą. Światowy Dzień Cukrzycy przypomina, że liczba przypadków cukrzycy wzrasta i nadal będzie wzrastać, o ile nie zostaną podjęte natychmiastowe działania prewencyjne.

Kiedy obchodzimy Światowy Dzień Cukrzycy?

Światowy Dzień Cukrzycy obchodzony jest każdego roku w dniu 14 listopada. Właśnie tego dnia w 1891 r. urodził się Frederick Banting, który wraz Charles’em Best, jako pierwszy sformułował przemyślenia, które doprowadziły do odkrycia insuliny w 1922 roku. Chociaż większość wydarzeń związanych z obchodami Światowego Dnia Walki z Cukrzycą ma miejsce 14 listopada lub w pobliskich dniach, to kampania tematyczna jest prowadzona poprzez cały rok.

Gdzie obchodzony jest Światowy Dzień Cukrzycy?

Światowy Dzień Cukrzycy obchodzony jest przez ponad 200 organizacji członkowskich Międzynarodowej Federacji Diabetologicznej (IDF) w więcej niż 160 krajach świata, jak i przez inne stowarzyszenia i organizacje, lekarzy, osoby zawodowo zajmujące się opieką medyczną oraz wszystkich zainteresowanych tematem cukrzycy. Stowarzyszenia członkowskie Międzynarodowej Federacji Diabetologicznej (IDF) opracowują szeroki zakres działań, dopasowany do różnorodnych grup społecznych.

Tematy Światowego Dnia Cukrzycy

Każdego roku Światowy Dzień Cukrzycy koncentruje się na jednym temacie, który jest przedmiotem specjalnej uwagi. Tematy dotychczas poruszane dotyczyły m.in. cukrzycy i praw człowieka, cukrzycy i stylu życia oraz kosztów cukrzycy.

• 2004: Diabetes and Obesity (Cukrzyca i otyłość)
• 2005: Diabetes and Foot Care (Cukrzyca i stopy)
• 2006: Diabetes and the Disadvantaged and Vulnerable (Cukrzyca i biedni) "Diabetes care for everyone" ("Opieka diabetologiczna dla każdego")
• 2007: Diabetes in Children and Adolescents (Cukrzyca u dzieci i młodzieży)
• 2008: Diabetes in Children and Adolescents (Cukrzyca u dzieci i młodzieży)
• 2009: Diabetes Education and Prevention (Edukacja i prewencja cukrzycy)
• 2010: Diabetes Education and Prevention (Edukacja i prewencja cukrzycy)
• 2012: Diabetes: Protect our Future (Cukrzyca: Chrońmy swoją przyszłość)
• 2013: Diabetes: Protect our Future (Cukrzyca: Chrońmy swoją przyszłość)
• 2014: Diabetes: Protect our Future (Cukrzyca: Chrońmy swoją przyszłość)
• 2015: Zdrowe odżywianie naszym prawem, nie przywilejem: Działajmy już dziś, by zmienić jutro.
• 2016: Zobacz cukrzycę: Działajmy już dziś, by zmienić jutro.

 Źródło: http://www.mojacukrzyca.org

Więcej informacji na stronie: http://www.worlddiabetesday.org

_________________________________________________________________________________________________________

Źródło http://www.mojacukrzyca.org

Wiersz pt. Wstyd

dodano: 12 czerwca 2013 r.

Tak bardzo się wstydziłam swojej choroby,
że nie chciałam z nią iść w zawody,
fałszywy wstyd i rumieniec na twarzy,
był niepokojący dla mnie, chociaż nie jeden człowiek o takiej urodzie marzył.

Nie chciałam nikogo wprowadzać w moją sytuację,
chociaż, niektórzy wiedzieli i wygłaszali swe racje.
Po cichu, cichuteńku stwarzali pozory,
Dla mnie mało czytelne, dla innych zdecydowane i pewne.

Aż zdarzył się cud w tej gromadzie
zrozumiałam, że nie uchowam się w tej bazie.
Teraz jestem zadowolona, bo ta nieśmiałość,
stworzyła z moją chorobą pewną zażyłość i trwałość.

Ona mnie rozumie i ja ją też, już nie jest dla mnie jak ten jeż.
Nie czuję się onieśmielona, gdy słyszę jak się o niej mówi,
bo sama ją wspominam, bez żadnej żenady, obojętnie w jakim miejscu,
że nie jem na przykład słodkiej czekolady.

Nie częstujcie mnie waszymi smakołykami, nie mogę takich jak wy łakoci jeść,
Dajcie mi spokój, no i cześć.
I chociaż było mi przykro odchodzić z tej rodziny, teraz jestem zadowolona z tej przyczyny,
bo bardziej cenię siebie i swoje zdrowie i widzę inność w mej osobie.

Wiem, że jeśli się kogoś nie akceptuje, to taki ktoś się źle w takim towarzystwie czuje.
Bo jeśli się ma pewne ograniczenia, trzeba szukać u innych ludzi zrozumienia,
Przebywać tam,g dzie nikt z nikogo nie szydzi i się nie brzydzi .
Teraz się czuję bardziej wyzwolona, bo mój organizm z nadmiaru słodyczy nie skona.

Zdrowie, to majątek i trzeba dbać o niego, wsłuchać się w jego rytm i myśleć,
jak postępować z nim, aby w zgodzie żyć.

Marysia

"Mój wierszyk dedykuje wszystkim lekarzom,
którzy dbają o nasze zdrowie" - Matołek

Choruję na cukrzycę,
nie boję się o tycie... ani o próchnicę,
gdyż dietę mam wspaniałą,
chociaż nie jem mało,
rodzina moja, lekarz w kitlu białym
i ja będąc już dojrzałym,
wszyscy my razem dbamy,
abym nie podjadał poza posiłkami
bo trzustka moja jedna,
bez komórek beta jest biedna
i gdy nie wstrzyknę insuliny
nie strawię nawet figi,
takie już życie cukrzyka,
co do słodzenia używa słodzika :)

Matołek

Jak pomóc, jak nie przeszkodzić. Jak żyć z osobą z cukrzycą?

źródło: Roche Diagnostics Polska, dodano: 17 listopada 2012 r.

Autor: Katarzyna Gajewska
Artykuł pochodzi z cyklu "Życie z cukrzycą" ukazującego się regularnie na stronie http://www.accu-chek.pl/pl/zyciezcukrzyca/zycie_codzienne.html

Wiem, że też Was interesuje cukrzyca. Interesuje Was, bo Wasz partner - dziewczyna, chłopak, mąż, żona - żyje z cukrzycą. A skoro żyjecie razem, to cukrzyca jest Waszą wspólną sprawą. Pytanie tylko, jak się w tej sytuacji, czyli bliskiej relacji z osobą z cukrzycą odnaleźć? Albo po pierwsze jak ją w ogóle zacząć i w jaki sposób stanowić być może oparcie w dalszej - wspólnej już drodze? Ten tekst kieruję do Was - partnerów obecnych i tych potencjalnych, którzy wahają się lub po prostu mają małe wątpliwości. Sprawdźcie różne scenariusze i taktyki oraz wybierzcie, która według Was jest najbardziej rozsądna.

1. Zapoznanie

a) Znamy się tylko z widzenia....

"Podoba mi się Michał z III b. Ja chyba mu też, bo ciągle tak na siebie zerkamy na korytarzu. Na ostatniej dyskotece zapoznaliśmy się, tańczyliśmy i myślę, że coś z tego dalej będzie. Wiem, że Michał zawsze nosi przy spodniach, taki mały aparat. Koleżanki z jego klasy mówią, że to pompa insulinowa, bo Michał ponoć ma cukrzycę. Nie wiem konkretnie co to jest, ale słyszałam, że dużo starszych ludzi to ma. Bardzo mnie korci, żeby spytać go co to za urządzenie i o co w ogóle chodzi - chciałabym w ogóle wiedzieć o nim jak najwięcej! Pytanie tylko, czy w ogóle mogę spytać, czy on się nie obrazi? Czy mnie wyśmieje, że nie wiem? Czy odpowie że to nic i żebym się nie interesowała?"

No i jak sądzicie, co można 15-letniej Oli odpowiedzieć? Oczywiście najrozsądniejszym wydaje się przy nadarzającej się okazji spytać: "co tam masz?". Szczególnie w sytuacji, w której Michał właśnie używałby pompy, programował bolusa czy robił z nią coś innego. My, osoby z cukrzycą, często same chcemy Wam opowiedzieć o swoim życiu, chcemy podzielić się z Wami informacjami o cukrzycy. Tylko z drugiej strony też nie chcemy jej narzucać już od razu, w pierwszym możliwym momencie. Ja osobiście cukrzycę mam już długo i często nawet widzę tę minę: "co to jest, spytałbym, ale się boję" i sama, specjalnie zaczynam wątek. Wyciągam glukometr by zmierzyć cukier i od razu jest stworzona "atmosfera" do pogadania. Im bardziej my sami cukrzycę traktujemy jako coś normalnego, nie przesadzamy z przedstawianiem swej "dramatycznej" sytuacji ( np.: "wiesz, w każdej chwili mogę stracić przytomność!"), bez niepotrzebnej estymy, tym bardziej to samo podejście będą mieli inni. A Wy - nasi towarzysze - możecie po prostu słuchać, być dyskretni i nie nachalni, no i na pewno byłoby mi miło, gdybyście za naszymi plecami nie plotkowali! Odpowiadając jeszcze raz: czy możemy spytać o interesujące nas zagadnienia? Tak, możecie, ale najlepiej poczekajcie, aż sami damy Wam znak, że cukrzycowych czynności nie wstydzimy się przy Was robić. Do "cukrzycowych opowieści" jesteśmy już przyzwyczajeni. Chyba, że natraficie na kogoś, kto bardzo się cukrzycy wstydzi i ukrywa ją jak tylko może. Jeśli cukrzyca to tajemnica, a my nawet niechcący mamy jakieś podejrzenia, to nie wyskakujmy jak Filip z konopi, tylko grajmy w tą narzuconą grę i udawajmy, że nic nie widzimy. W innym wypadku takiego osobnika możemy dodatkowo speszyć.

b) dobra koleżanka, ale nigdy w cukrzycę nie wnikałem

"Wiem, że Ala ma cukrzycę. Znamy się prawie od zawsze, mieszkaliśmy na tej samej ulicy. Coś tam mi nawet mama opowiadała, kiedy Alicja nagle musiała wrócić z podwórka do domu. Nigdy jednak ani o cukrzycę nie pytałem, i choć ostatnio poznaliśmy się jakby na nowo, nie wiem, czy już w ogóle wypada zapytać? Może powinienem był to wiedzieć dawno temu, a kiedy teraz "podrążę temat", Ala się zdenerwuje, że do tej pory nic nie wiem, a przecież powinienem".

Rada jest krótka - nikt nie ma obowiązku wiedzieć o nas wszystkiego, nikt nie musi wiedzieć co to jest cukrzyca i skąd się bierze. W mojej ocenie, jeśli jesteście osobami, które są naprawdę blisko, nie ma najmniejszych przeciwwskazań do tego, by o wszystkich aspektach życia rozmawiać szczerze, także o cukrzycy. Z drugiej strony przecież nie każdy wie, z czym się cukrzycę "je" i choć mamy mnóstwo znajomych, to niekoniecznie muszą oni o naszej cukrzycy wiedzieć. W sumie - całe szczęście, bo chyba niekoniecznie bym chciała, by "znajomi" (tak tak, tych jest dużo, szczególnie na Facebooku) znali mnie tylko z jednej cechy- cukrzycy. Kasia? A, ta co ma cukrzycę? Brr...

Myślę, że najlepszą okazją do pogadania o cukrzycy będzie wspólne wyjście (np. na pizzę), albo jeszcze lepiej - wspólny wyjazd. I zapewniam Was, że ochotę na podzielenie się paroma słowami będzie mieć też właśnie ta osoba z cukrzycą. Na pytania nigdy nie jest za późno! A my - "cukrzycowcy" - prawdopodobnie bardziej będziemy się cieszyć, że ktoś wyraża zainteresowanie nami, pewien rodzaj troski, nie lekceważy tego istotnego aspektu naszego życia. A jeśli jeszcze spyta: "czy mogę jakoś pomóc", to będziemy w siódmym niebie (szczególnie gdy do tej osoby czujemy tzw. "miętę"). Dlatego zachęcam śmiało: gdy relacja trwa już wystarczająco długo i tajemnic przed sobą nie macie, sfery zdrowotnej one też nie powinny dotykać.

c) Jak piorun z jasnego nieba

O taką sytuację podpytałam męża, bo przy naszym zapoznaniu - wyglądało to mniej więcej jak w podtytule. Zdarzają się sytuacje, gdy swoją drugą połówkę poznajemy na wyjeździe, na wakacjach, w samolocie, na łodzi itp. My poznaliśmy się na rejsie jachtem morskim, gdzie ja byłam uczestniczką, a Kuba i jego brat ową przeprawę po greckich Cykladach organizowali. Spytałam Kubę, czy pamięta jak to było z tą moją cukrzycą, kiedy się dowiedział, czy było to dla niego w jakiś sposób krępujące i problematyczne. Odpowiedział mi tak: "Zainteresowało mnie to, co tam miałaś zwisającego na pasku z taką małą rurką. Pamiętam, że zapytałem się co to jest, Ty powiedziałaś, że to pompa insulinowa, bo masz cukrzycę. Nie miałem specjalnie wtedy pojęcia co to jest. Jakoś też nie bardzo się przejąłem faktem Twojej cukrzycy, bo byliśmy już po kilku dniach na morzu, więc od razu wydawało mi się oczywiste, że z "tym" się żyje. I to, że żyje się normalnie. Takie miałem wrażenie patrząc jak bawisz się na wakacjach. A dziś to wrażenie zmieniło się w całkowitą pewność".

2. To już coś poważnego. Na ile poważnie mam traktować cukrzycę?

Z fazy pierwszych pytań, niepewności, wątpliwości, przechodzimy dalej, do trwałego związku. Jako towarzysze osoby z cukrzycą możemy przyjąć trzy postawy: możemy w ogóle się wycofać, możemy być zdrowo zaangażowani, lub zaangażowani za bardzo, a wręcz przewrażliwieni. Z czym wiążą się poszczególne podejścia?

a) Wycofanie

Hipotetycznie najłatwiejsze wydaje się być wycofanie. Jego/jej cukrzyca - jego/jej sprawa. "Niech sam sobie wylicza te wymienniki, niech sam chodzi do poradni, niech sam się martwi i ogólnie rzecz biorąc - radzi sobie sam, tak jak to było do tej pory. Bo w sumie jak ja - osoba z zewnątrz - mogę pomóc?" A właśnie, że możesz bardzo. Druga osoba może być wspaniałym motywatorem, może być wsparciem. To nie jest tak, że my wszystko wiemy i chcemy by cukrzyca pozostała naszą sprawą. Też mamy wiele wątpliwości - zarówno zdrowotnych, takich jak kontynuacja lub zmiana terapii, wybór lekarza, kwestie finansowe związane z leczeniem, jak i dotyczących przyszłości i potencjalnych potomków, pracy, czy wyjazdów zagranicznych.

Przez wszelkie problemy zawsze lepiej iść razem, wspaniale jest mieć osobę, z którą te wszystkie rzeczy można omówić, otrzymać radę, dojść do jakiegoś konsensusu. Choć cukrzyca bezpośrednio dotyczy nas, "cukrzycowców", to pośrednio oddziałuje na całe nasze otoczenie, szczególnie to najbliższe. Oczywiście może to być trudne, możecie to traktować jako wyzwanie. Ale pamiętajcie, jeśli ma to być poważny związek, to podstawowym jego aspektem jest zaufanie, oddanie, i bycie ze sobą "na dobre i złe".

b) Zaangażowanie

Muszę szczerze przyznać, że wzrusza mnie, gdy do poradni diabetologicznej - do lekarza, czy na szkolenie, pacjent z cukrzycą przychodzi z towarzyszem. Nieraz zdarzyło mi się szkolić z różnych aspektów życia z cukrzycą nie samego zainteresowanego, ale jego dziewczynę, narzeczoną czy żonę (i odpowiednio chłopaka, narzeczonego, męża). Ze swojej subiektywnej perspektywy uważam, że dla osoby z cukrzycą, która staje przed pewnym wyzwaniem: zmianą leczenia, modyfikacją przyzwyczajeń jedzeniowych, edukacją do życia z cukrzycą, wsparcie w postaci obecności drugiej osoby może być ogromnie istotne. A i dla Was jest to wejście w ten nasz "cukrzycowy" świat, zobaczenie "na żywo" naszych wieloletnich doświadczeń, które daje możliwość lepszego zrozumienie nas samych.

Choć zazwyczaj z cukrzycą dogaduję się dobrze, mam też czasem - jak wszyscy - słabsze chwile. Ogromną pomocą jest wtedy dla mnie rozmowa z bliską osobą, czy nawet zwykłe pytania, "jak się czujesz" i "czy mogę jakoś pomóc?", które padają z jej ust.

c) Zaangażowanie "przesadzone"?

Pytanie, czy jeśli się angażować, to w jakim stopniu? Myślę, że to już zależy od subiektywnych potrzeb Waszego partnera. Niektórzy nie lubią, gdy inni się nad nimi pochylają, chcą być samodzielni i niekoniecznie lubią np. okazywać słabości. Dla takich osób ciągłe pytanie "jak się czujesz" i chęć ciągłego niesienia pomocy może zostać odebrana jako rola "nadopiekuńczego rodzica", od którego najchętniej bym się uwolniła. Ale niektórzy chcą zaangażować swoich partnerów np. do wspólnego wyliczania wymienników, a nawet dawkowania insuliny. W tej kwestii musicie sami ustalić, zapytać, czego Wasz partner od Was oczekuje. Mnie osobiście irytowałoby gdyby Kuba (dla niewtajemniczonych - mój mąż) codziennie po kilka razy mi przypominał "zbadaj cukier". Ale wiem, że niektórym, szczególnie tym, którzy sami mają problemy z pamiętaniem o pomiarach, taki rodzaj wsparcia może być bardzo pomocny.

To, czego na pewno powinniście uniknąć, to oceniania, porównywania, czy wytykania nam naszej cukrzycy, obgadywania nas czy skarżenia na nas naszym rodzicom czy lekarzom. To, że Wam ufamy nie znaczy, że chcemy by o naszych problemach wiedział cały świat. Absolutnie fatalnym jest także usprawiedliwianie jakiś swoich decyzji, lub niepowodzeń życiowych poprzez odwoływanie się do słabości tej drugiej osoby - "bo on/ona ma cukrzycę" ("nie mam pracy, bo on ma cukrzycę" itp.), czy traktowanie nas jak kaleki bez prawa głosu itp. A jeśli cukrzyca byłaby kiedyś dla Was jakimkolwiek pretekstem do tego, by zerwać związek, to będzie świadczyło o całkowitym braku wrażliwości z Waszej strony.

Umieściłam Wam tu kilka subiektywnych sugestii. Podstawą do ustalenia wspólnego dla Was obojga podejścia do sprawy cukrzycy będzie jednak najzwyczajniej w świecie - rozmowa. Jeśli macie do siebie zaufanie, to po prostu spytajcie, jaka Wasza postawa będzie najlepiej przez Waszych bliskich odbierana. To na pewno da Wam więcej, niż jakikolwiek, nawet najlepszy tekst poradnikowy. Powodzenia!

Żelazne zasady odchudzania

źródło: piperynaplus.pl,

dodano: 18 września 2015 r.

Z nadwagą walczą codziennie miliony osób na całym świecie. Praca nad idealną sylwetką łatwa nie jest i wymaga sporego samozaparcia. Konsekwentne stosowanie się do podstawowych zasad odchudzania niemal zawsze kończy się sukcesem. Niestety, większość osób szybko zapomina o najważniejszych regułach, bez których utrata na wadze jest w zasadzie niemożliwa. Jakie są żelazne zasady odchudzania, jakich należy bezwzględnie przestrzegać?

Masz zamiar w najbliższym czasie zacząć się odchudzać? Chcesz podjąć skuteczną walkę ze swoją nadwagą? Koniecznie zatem zobacz, jakich żelaznych zasad musisz się trzymać. Ich przestrzeganie to absolutna podstawa, by efekty odchudzania były widoczne gołym okiem!

1. Po pierwsze ruch!

Odchudzanie nie może odbywać się bez uprawiania sportu. Aktywność fizyczna przyspiesza metabolizm i pomaga w spalaniu tłuszczu. Jeśli zależy nam na tym, aby w szybki i skuteczny sposób pozbyć się niepotrzebnych kilogramów, musimy zdać sobie sprawę z istoty systematycznego ruchu. Wystarczy każdego dnia przeznaczyć co najmniej pół godziny na intensywne ćwiczenia, a efekty diety z pewnością zaczną być zauważalne. Świetnym rozwiązaniem będzie również basen lub jogging.

2. Porzuć złe nawyki!

Dieta w odchudzaniu to klucz do osiągnięcia sukcesu. Zanim zaczniesz się głodzić, dokładnie przeanalizuj swoje nawyki żywieniowe. Z pewnością znajdziesz wiele dotychczas praktykowanych zachowań, z którymi warto skończyć raz na zawsze. Wszelkie fast foody, słodkie napoje, łakocie i chipsy powinny pójść w odstawkę. Stare nawyki nie pomogą Ci zgubić zbędnych kilogramów, więc zrezygnuj z nich czym prędzej!

3. Jedz mniej i częściej!

To niezwykle istotna zasada - zazwyczaj zjadamy trzy obfite posiłki w ciągu dnia. Okazuje się, że to podstawowy błąd! Żelazną zasadą skutecznego odchudzania jest spożywanie pięciu mniejszych posiłków! Taki nawyk reguluje pracę układu trawiennego i lepiej wpływa na metabolizm. Ważne jest także, aby od stołu wstawać z początkowym poczuciem niedosytu. Brzmi absurdalnie? Wcale nie, ponieważ ludzki mózg dopiero po około 20 minutach rejestruje uczucie najedzenia. Nie opychajmy się zatem jedzeniem do momentu, aż naprawdę poczujemy się syci.

4. Nie podjadaj!

Masz ustalony plan, codziennie ćwiczysz po kilkadziesiąt minut, starasz się zerwać z niezdrowymi nawykami, więc o czym należy jeszcze pamiętać? O podjadaniu, które jest prawdziwą zmorą odchudzających się! Często sięgamy po drobne przekąski nawet wtedy, gdy nie jesteśmy głodni! Jemy odruchowo i w ten sposób wyrządzamy sobie prawdziwą krzywdę. Silna wola jest niezwykle istotna - przestań podjadać między posiłkami, a szybko uzyskasz sylwetkę, o której marzysz od dawna.

5. Stosuj różne triki!

Są triki, które pozwalają łatwiej przetrwać trudny okres odchudzania się. Staraj się jeść na mniejszych talerzach, próbuj urozmaicić codzienne menu niepraktykowanymi dotychczas technikami gotowania (np. na parze), czytaj skład kupowanych przez siebie produktów, zainteresuj się suplementami diety, które mogą pomóc Ci przezwyciężyć głód (pamiętaj jednak, że preparaty te mają tylko pomóc w diecie, a nie całkowicie ją zastąpić!). Sporo czytaj, dowiaduj się, jakie produkty warto spożywać.

Cukrzyca nie wyklucza aktywnego trybu życia!

autor: Aneta Rachwał-Adamczyk, kfd.pl, dodano: 23 marca 2015 r.

Sport nie jest zarezerwowany wyłącznie dla w pełni zdrowych ludzi, okazuje się bowiem, że cukrzyca i aktywność fizyczna nie wykluczają się wzajemnie. Oczywiście nie każdy rodzaj sportu będzie się tutaj nadawać, a na pewno każda regularna aktywność fizyczna powinna być skonsultowana z lekarzem. Warto dobrać odpowiednie ćwiczenia, gdyż tylko w ten sposób będziemy mogli cieszyć się dobra kondycją i samopoczuciem.

Korzyści z uprawiania sportu

Oczywiście, zdajemy sobie sprawę, że aktywność fizyczna znakomicie wpływa na nasze zdrowie, pracę serca, wygląd oraz samopoczucie. Jednakże to nie wszystkie zalety. Okazuje się, że sport może przynieść wiele dodatkowych korzyści dla cukrzyka. U osoby chorej na cukrzycę obserwuje się podwyższony poziom glukozy we krwi, a leczenie polega nie tylko na zastosowaniu odpowiedniej diety, przyjmowaniu leków, ale również włączenie do swego życia regularną aktywność fizyczną. Dzięki niemu poziom glukozy w organizmie znacznie spada, poprawiając tym samym pracę układu krwionośnego oraz samopoczucie.

Należy zaznaczyć, że sport ma ścisły związek z poziomem insuliny we krwi chorego. Regularna i właściwie dobrana aktywność fizyczna sprawi, że organizm nie będzie potrzebował tak dużych dawek insuliny, ponieważ jego wchłanialność się zwiększy. Insulina ma także jeszcze jedną istotną zaletę - poprawia ogólną wydolność organizmu oraz zwiększa kondycję. Wbrew pozorom chory nie będzie odczuwał negatywnych skutków treningów, ponieważ jego organizm będzie się szybciej regenerować.

Kiedy cukrzyca wyklucza sport?

Pomimo, iż sport uważany jest za samo zdrowie, to warto pamiętać, że w momencie kiedy poziom glukozy w organizmie chorego jest wyższy niż 300mg/dl, powinniśmy ograniczyć aktywność. Podobna sytuacja zdarza się podczas infekcji typu przeziębienie czy grypa, ponieważ choroby wirusowe utrudniają kontrolę poziomu glukozy we krwi. Warto wówczas zaprzestać treningów do czasu całkowitego wyleczenia infekcji.

Suplementy diety dla cukrzyków

Nieodłącznym aspektem uprawiania sportu jest suplementacja. Odżywki często stosowane są zarówno w sporcie amatorskim, jak i profesjonalnym, stąd pytanie - czy cukrzycy również mogą po nie sięgać? W tym przypadku zdania lekarzy są podzielone, ponieważ wiemy, że diabetycy muszą stosować bardzo restrykcyjną dietę. Specjaliści są zdania, że chorzy na cukrzycę mogą zastosować suplementację w przypadku, kiedy niemożliwe staje się uzupełnienie braków witamin i minerałów w naturalny sposób. Trudno jednak jest zaprzeczyć, że wiele osób cierpiących na cukrzycę boryka się jednocześnie także z innymi dolegliwościami. Tym samym organizm może cierpieć na brak makroelementów, najczęściej są to niedobory: potasu, sodu, magnezu czy żelaza. W takich przypadkach przyjmowanie suplementów diety przez diabetyków jest w pełni uzasadnione, a wręcz wskazane. Pamiętajmy jednak, że przyjmowanie ich zawsze powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza! Jest to niezwykle istotne, bowiem przyjmowanie zbyt dużej ilości leków, suplementów oraz odżywek może powodować w naszym organizmie szereg niepożądanych reakcji.

Autor: Aneta Rachwał-Adamczyk
http://kfd.pl

Znamy dokładną ilość diabetyków w Polsce! Pierwsze wiarygodne opracowanie

źródło: materiały prasowe, Komitet Zdrowia Publicznego PAN, dodano: 10 marca 2016 r.

W ciągu ostatnich dwóch stuleci w krajach rozwiniętych zdrowie publiczne przeszło trzy rewolucje epidemiologiczne, które przeniosły uwagę z ostrych chorób zakaźnych na choroby przewlekłe, uwarunkowane stylem i warunkami życia. Komitet Zdrowia Publicznego PAN pod kierownictwem prof. Tomasza Zdrojewskiego i prof. Krzysztofa Strojka przygotował analizę pt. "Rozpowszechnienie cukrzycy w Polsce w 2013 roku - pierwsze kompletne i wiarygodne opracowanie."

W związku z wydłużaniem się życia, starzeniem się społeczeństwa, a także zmianą stylu życia choroby przewlekłe stają się coraz większym problemem społecznym. Choroby przewlekłe wg definicji WHO to choroby o długim czasie trwania i generalnie postępujące powoli. Nazywane również chorobami niezakaźnymi (NCD - ang. non-communicable diseases) obejmują wszystkie układy i narządy. Są to m.in. choroby układu krążenia, nowotwory, choroby układu oddechowego, choroby układu kostno-mięśniowego, choroby psychiczne oraz cukrzyca.

Choroby przewlekłe mają różne nasilenie i objawy, powodują ogólny spadek sprawności organizmu, a nieleczone mogą znacznie pogorszyć jakość naszego życia oraz prowadzić do groźnych konsekwencji, w tym śmierci. Już teraz choroby przewlekłe są główną przyczyną umieralności i zgony z powodu chorób przewlekłych, takich jak choroby krążenia, cukrzyca, przewlekłe choroby płuc, nowotwory według oceny Światowej Organizacji Zdrowia stanowią obecnie 70% wszystkich zgonów na świecie i będzie wzrastać. Są obciążeniem dla chorych, ich rodzin i całego społeczeństwa.

Cel pracy

Celem pracy było oszacowanie liczby chorych a cukrzycę na podstawie najszerszych możliwych źródeł w Polsce o jasno zdefiniowanej jakości. W realizacji tego celu należało uwzględnić osoby, które mają rozpoznaną cukrzycę i korzystają z opieki zdrowotnej, a także te, które są nieświadome choroby (nie zostały zdiagnozowane).

Uzasadnienie celu analiz

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, charakteryzująca się wysokim poziomem glukozy we krwi wynikającym z defektu wydzielania i/lub działania insuliny. Stanowi istotny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny z uwagi na rozpowszechnienie i poważne konsekwencje przede wszystkim związane z chorobami tętnic wieńcowych, mózgowych, nerkowych, siatkówki i kończyn dolnych.

Niestety większość szacunków opartych jest na danych częściowych: albo obejmujących niektóre regiony kraju albo specyficzne grupy wiekowe. Nawet w projektach o zasięgu ogólnopolskim istnieje możliwość niedoszacowania liczby chorych z powodu ograniczeń w uczestnictwie osób zapraszanych do badania. Na przykład dane z Atlasu International Diabetes Federation z roku 2014 wskazują, iż w Polsce jest 2,05 mln chorych w wieku 20-79 lat, co stanowi 7,08% populacji. Analizy WHO z 2000 roku określały liczbę chorych w Polsce na 1,13 mln osób w wieku >20 lat i prognozowały 40% wzrost do roku 2030. Zatem, mimo wspomnianych wyżej istotnych konsekwencji choroby dokładne rozpowszechnienie w Polsce jest ciągle nieznane z powodu słabej jakości statystyki medycznej.

Wskutek braku dokładnej i wiarygodnej informacji trudno oszacować całkowite potrzeby zdrowotne w tym zakresie, niemożliwe jest także określenie ekonomicznych kosztów występowania choroby oraz ograniczeń w jakości opieki zdrowotnej osób chorych. Wreszcie, niemożliwe jest zaplanowanie koniecznych interwencji w systemie opieki zdrowotnej w kontekście medycznym, społecznym i ekonomicznym, ich skali oraz związanych z nimi uzyskanych korzyści.

Metody

Za osobę chorą na cukrzycę uznano dzięki bazie danych NFZ (1) tę, która wykupiła na receptę co najmniej jeden lek z grupy A10 lub test cukrzycowy z grupy V (wg ATC) lub korzystała z co najmniej jednej usługi zdrowotnej NFZ, która przez lekarza została opisana jako związana z cukrzycą w zakresie kodów E10-E14 (wg ICD-10), czyli spełniała co najmniej jeden z dwóch wyżej wymienionych warunków. Liczbę osób niezdiagnozowanych oszacowano na postawie wyników badania NATPOL z 2011 roku. Badanie NATPOL (2) obejmowało losową próbę dorosłych Polaków, którzy zostali poddani badaniom krwi w kierunku cukrzycy. Jest to jedyne dotąd polskie badanie w którym diagnostykę cukrzycy przeprowadzono zgodnie z zasadami zalecanymi w praktyce klinicznej tj. na podstawie dwukrotnego oznaczenia glikemii na czczo. Weryfikacji wyników z bazy NFZ dokonano w oparciu o badanie RECEPTOMETR Sequence™(3) gromadzące dane ze sprzedaży prawie 600 aptek, stanowiących reprezentacyjną próbę dla całego kraju.

Wyniki

Liczba osób korzystających z porad lekarskich w ramach systemu ubezpieczeń opisanych przyczyną związaną z cukrzycą (E10-E14) wynosiła w roku 2013 - 1,77 mln, w tym 0,98 mln kobiet oraz 0,79 mln mężczyzn. Z kolei liczba osób wykupujących leki lub testy na cukrzycę była większa niż liczba porad o 0,35 mln osób i wynosiła w 2013 roku łącznie 2,13 mln osób (1,19 mln kobiet oraz 0,94 mln mężczyzn).

W ujęciu wojewódzkim procentowo najczęściej na cukrzycę chorowali mieszkańcy woj. śląskiego (6,5%), łódzkiego (6,4%), opolskiego (6,2%) oraz dolnośląskiego (6,0%), a najniższą częstość występowania cukrzycy odnotowano w województwach podkarpackim (4,6%), podlaskim (4,8%).

Aby oszacować także liczbę osób, które chorują na cukrzycę, jednakże są tego nieświadome i dlatego nie korzystają z leków ani porad cukrzycowych wykorzystano dane z badania NATPOL z roku 2011. Do liczby osób korzystających z porad lub leków finansowanych przez NFZ, które potraktowano jako osoby chorujące a zarazem świadome choroby, doliczono 26% osób, która to wartość została przyjęta jako liczba osób nieświadomych, ale chorujących na cukrzycę (zostało to określone na podstawie badań biochemicznych zgodnych z aktualnymi zaleceniami PTD tj. na podstawie dwukrotnego oznaczenia poziomu glikemii na czczo) w projekcie NATPOL. Łącznie zatem liczba osób chorujących na cukrzycę (świadomych i nieświadomych) w 2013 roku wynosiła 2,73 mln.

Podsumowanie i przyszłe działania

Opisane wyżej badania obejmują pełny systemu publicznego ubezpieczenia dla mieszkańców Polski. Skorzystano z kompletnej bazy kontraktowanych usług oraz leków refundowanych dla osób chorujących na cukrzycę. Dlatego jest unikalne w zakresie dokładności szacunku. Wykorzystanie baz danych NFZ jest wyjątkowo cenną i obiektywną drogą do poznania obciążenia chorobą populacji. W porównaniu do badań populacyjnych powyższa metoda wykazuje się większą kompletnością danych dla chorób o prostych kryteriach diagnostycznych, jest szybsza i tańsza. Głównym problemem korzystania tylko z bazy NFZ jest ograniczenie do osób korzystających z opieki zdrowotnej i zdiagnozowanych - analizy te wymagały zatem uzupełniania o dane z dodatkowych niezależnych i wiarygodnych źródeł. Dlatego Autorzy z KZP PAN podczas swych analiz skorzystali z dwóch dodatkowych badań: z bardzo dobrego metodycznie ogólnopolskiego projektu wykonanego na reprezentatywnej próbie dorosłych Polaków - NATPOL 2011 oraz analiz RECEPTOMETR Sequence™ przeprowadzonych na reprezentatywnej próbie polskich aptek.

Jak wyniki zmienią opiekę diabetologiczną?

Ocena stanu zdrowia populacji jest niezbędnym, podstawowym elementem prowadzenia trafnej, odpowiadającej potrzebom zdrowotnym społeczeństwa polityki zdrowotnej państwa. Podstawą tej oceny są wskaźniki epidemiologiczne - czyli np. określenie rozpowszechnienia choroby. Obejmują one zasadniczy fragment potrzeb zdrowotnych, czyli tych aspektów stanu zdrowia, które mogą ulec poprawie wskutek działań opieki zdrowotnej (edukacji zdrowotnej, promocji zdrowia, prewencji chorób, diagnostyki, leczenia, rehabilitacji i opieki terminalnej). Dalsze podejście do zagadnień oceny potrzeb zdrowotnych polega na systematycznym określeniu, czy usługi zdrowotne są wykorzystane do poprawy zdrowia populacji w sposób najbardziej efektywny. Jest to zatem złożona analiza sytuacji zdrowotnej uwzględniająca przyczyny chorób (czynniki ryzyka, determinanty społeczno-ekonomiczne) oraz jakość i efektywność opieki zdrowotnej.

Prezentowane wyniki są absolutną bardzo poprawną metodycznie podstawą tego typu analiz w zakresie potrzeb zdrowotnych dot. cukrzycy. Ich rozwinięcie w odniesieniu do oceny ekonomicznych skutków, jakości i dostępności, a następnie systematyczne uzupełnianie i monitorowanie zmian powinno zaowocować w poprawie działania systemu zdrowotnego i lepszego do niego dostępu wszystkich mieszkańców Polski, dla których system ten został przecież utworzony. Określenie liczby osób chorujących obecnie na cukrzycę jak również przygotowanie prognoz chorobowości w przyszłości będzie zatem zasadniczym elementem racjonalnego planowania zadań opieki zdrowotnej oraz alokacji zasobów zgodnie z zasadami evidence based decision making (EBDM).

Od momentu zachorowania cukrzyca będzie trwać przez resztę życia chorego. Prawidłowo leczona i kontrolowana może w większości sytuacji pozwolić na osiągnięcie zadowalającej jakości życia i uniknięcia groźnych powikłań. Odpowiedzialność za leczenie nie zależy wyłącznie do systemu opieki zdrowotnej. Uczestnictwo w badaniach typu wczesnego wykrywania, okresowe kontrole, przestrzeganie zaleceń dotyczących stylu życia i leczenia jest istotnym znakiem odpowiedzialności za własne zdrowie i szczęście naszych bliskich.

Dlaczego te informacje są wyjątkowe i dlaczego wiarygodne?

W obecnym badaniu zastosowano unikalną metodę analizy różnych trzech baz danych dostępnych w Polsce, w tym baz Narodowego Funduszu Zdrowia za rok 2013, badania ogólnopolskiego NATPOL 2011, badania RECEPTOMETR. Jest to pierwsze w Polsce oszacowanie liczby osób chorujących na cukrzycę przy użyciu danych jednostkowych (pacjentów). Analizą objęto wszystkie osoby korzystające z systemu ubezpieczenia zdrowotnego. Badanie przeprowadzono w licznym zespole ekspertów z dziedziny diabetologii, statystyki medycznej, epidemiologii oraz zdrowia publicznego.

Miejsce przeprowadzenia badania

Zespół ds. epidemiologii i kosztów cukrzycy Komitetu Zdrowia Publicznego Polskiej Akademii Nauk pod kierunkiem prof. Tomasza Zdrojewskiego (P-cego Komitetu) i prof. Krzysztofa Strojka (konsultanta krajowego ds. cukrzycy).

Pierwszy Autor opracowania: dr med. Roman Topór-Mądry
Instytut Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum

WHO ogłasza nowe dane o cukrzycy na świecie

źródło: Biuro WHO w Polsce, dodano: 7 kwietnia 2016 r.

Nowe dane opublikowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wskazują, że według szacunków w 2014 r. na świecie żyło 422 mln dorosłych z cukrzycą (dla porównania - w 1980 r. było ich 108 mln). Według informacji zawartych w profilu krajowym Polski, który jest częścią pierwszego Światowego raportu na temat cukrzycy opracowanego przez WHO, cukrzyca powoduje 2% wszystkich zgonów w kraju. Krajowy profil cukrzycy zawiera również dane na temat rozpowszechnienia tej choroby i związanych z nią czynników ryzyka.

Rozpowszechnienie cukrzycy sięga w Polsce 9,5%, natomiast nadwagi (która jest czynnikiem ryzyka choroby) - 64%. Krajowy profil cukrzycy dokładnie określa jak poważna jest epidemia cukrzycy i podsumowuje działania podejmowane w celu rozwiązania tego problemu - m.in. krajowe badanie czynników ryzyka cukrzycy, w ramach którego prowadzono pomiary poziomu glukozy we krwi. Wskazuje także, jakie leki oraz podstawowe technologie i procedury medyczne stosowane w leczeniu cukrzycy są dostępne w ramach publicznej opieki zdrowotnej.

Ogłoszenie nowego Światowego raportu na temat cukrzycy zbiega się z obchodami Światowego Dnia Zdrowia 2016, który w tym roku jest poświęcony walce z cukrzycą. Według prognoz WHO do 2030 r. będzie ona 7. z najczęstszych przyczyn zgonów. Raport przedstawia dane dotyczące obciążenia chorobą i skutków cukrzycy. Wzywa także do wzmocnienia systemów ochrony zdrowia, aby zapewnić skuteczniejsze nadzór, profilaktykę cukrzycy oraz opiekę nad chorymi.

W Europejskim Regionie WHO 64 mln ludzi żyje z cukrzycą i co roku kilkadziesiąt tysięcy z nich umiera z powodu tej choroby.

Kliknij na obrazek, aby pobrać PDF

"Możliwe, że w Europejskim Regionie WHO nie odnotowuje się najwyższych wskaźników zachorowań na świecie, ale w niektórych państwach Regionu rozpowszechnienie cukrzycy sięga 14%" - stwierdziła w dniu obchodów Światowego Dnia Zdrowia dr Zsuzsanna Jakab, dyrektor regionalny WHO na Europę. - "Państwa Regionu są w bardzo dużym stopniu obciążone cukrzycą, a systemy ochrony zdrowia mają trudności z właściwym kontrolowaniem choroby i leczeniem jej powikłań. Dynamiczny wzrost zachorowań będzie nadal się utrzymywał, jeżeli nie podejmiemy, w skali całego społeczeństwa, skoordynowanych działań, aby go zatrzymać".

Tegoroczne obchody Światowego Dnia Zdrowia odbędą się pod hasłem "Bądź aktywny - Jedz zdrowo - Stosuj się do wskazówek lekarza - #Pokonaj cukrzycę". Tegoroczne hasło wskazuje główne obszary, w których poszczególne państwa mogą prowadzić działania w celu zmniejszenia czynników ryzyka cukrzycy (m.in. promowanie aktywności fizycznej i zdrowego sposobu żywienia).

"Czynniki ryzyka cukrzycy są ściśle związane z czynnikami ryzyka innych chorób niezakaźnych" - wyjaśniła dr Jakab. - "Obchodząc dziś Światowy Dzień Zdrowia skupiamy się konkretnie na tej chorobie, ale powinniśmy pamiętać, że profilaktykę cukrzycy należy prowadzić w oparciu o podejście populacyjne, aby łącznie zapobiegać całej grupie chorób niezakaźnych. Jedynym skutecznym sposobem zwalczenia epidemii cukrzycy jest niedopuszczanie do tego, aby choroba się rozwinęła, a nasze szanse na sukces wzrosną, jeśli zastosujemy podejście zintegrowane. Jednocześnie w ramach systemów ochrony zdrowia można wiele zdziałać na rzecz upodmiotowienia milionów Europejczyków, którzy już dziś żyją z cukrzycą, aby mogli kontrolować przebieg choroby i uniknąć powikłań."

Co to jest cukrzyca?

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

Cukrzyca (diabetes mellitus) jest przewlekłą chorobą, której przyczyną jest zaburzenie wydzielania insuliny. Niedobór insuliny prowadzi do zaburzeń w zakresie wykorzystania glukozy przez komórki organizmu, co powoduje zwiększenie stężenia glukozy we krwi (hiperglikemię) oraz wydalanie glukozy wraz z moczem. Cukrzyca charakteryzuje się także zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białek.

Według "Zaleceń klinicznych dotyczących postępowania u chorych na cukrzycę 2012" cukrzyca jest to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią wynikającą z defektu wydzielania i/lub działania insuliny. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych.

U ludzi młodych cukrzyca spowodowana jest zniszczeniem lub niewydolnością komórek trzustki, odpowiedzialnych za produkcję i wydzielanie insuliny. Ten rodzaj cukrzycy nazywany jest cukrzycą insulinozależną, typu 1 lub cukrzycą wieku młodzieńczego.

U ludzi starszych, na ogół otyłych i z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycę wywołuje oporność na działanie insuliny. Ten rodzaj cukrzycy nazywany jest typem 2 i wymaga ciągłego przyjmowania odpowiednich leków doustnych. Często, z czasem, potrzebne jest także przejście na zastrzyki z insuliną.

Cukrzyca nieleczona lub niewłaściwie leczona jest jedną z głównych bezpośrednich i pośrednich przyczyn inwalidztwa oraz wczesnej umieralności. Długotrwały wpływ hiperglikemii jest przyczyną przewlekłych powikłań cukrzycy.

Cukrzyca występuje u wszystkich ras ludzkich, a także u zwierząt. Pierwsze wzmianki o cukrzycy pojawiły się już w 1550 roku p.n.e. na hieroglifach egipskich. Opisywały one objawy cukrzycy typu 2. Pierwszy kliniczny opis tej jednostki chorobowej podał grecki lekarz Arteus z Kapadocji (30-90 n.e.).

"Diabetes" z łacińskiego oznacza "płynący", a "mellitus" - "słodki jak miód". Tłumacząc więc "diabetes mellitus", otrzymamy "słodkie przeciekanie". Nazwa tej choroby jest związana z fenomenem wydzielania nadmiaru cukru z moczem. Był to pierwszy objaw, na podstawie którego zaczęto rozpoznawać cukrzycę. Początkowo nie znano bowiem jej przyczyn.

Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), w 1985 r. było na świecie 30 mln diabetyków, zaś w 1998 roku już 140 mln. Szacuje się, że obecnie choruje ok. 366,2 milionów ludzi na całym świecie (dane z 2011 roku). Przewiduje się, że do 2030 roku liczba ta wyniesie 551,8 milionów ludzi na całym świecie.

Obecnie na cukrzycę cierpi w Polsce ponad 3,1 miliona Polaków (10,6% dorosłej populacji). W ostatnim dziesięcioleciu liczba chorych z rozpoznaną cukrzycą wzrosła dwukrotnie. W okresie od 2005 do 2025 roku zachorowalność na cukrzycę typu 1 u dzieci w Polsce zwiększy się czterokrotnie.

U ponad 30% z nich choroba wciąż pozostaje nierozpoznana. Szacuje się, że ok. 1 mln chorych w Polsce w ogóle nie wie o swojej chorobie. 60% Polaków, u których ryzyko zachorowania na cukrzycę jest wysokie, nie wie lub nie sądzi, że może zachorować. Pacjenci zgłaszają się do lekarza, gdy jest ona już bardzo zaawansowana. Szacuje się, że w 2011 roku około 30 tys. osób zmarło z powodu powikłań cukrzycy

Co to jest insulina?

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

Insulina jest hormonem białkowym, którego zadanie polega na obniżaniu poziomu cukru we krwi. Produkowana jest w komórkach beta trzustki, a następnie wydzielana do krwi w małych ilościach przez całą dobę oraz w momencie gdy zobaczysz lub poczujesz zapach jedzenia następuje zwiększenie produkcji insuliny.

Nazwa insulina z łac. oznacza insula - wyspa i pochodzi od wysepek Langerhansa trzustki, gdzie insulina jest produkowana. Komórki trzustki mają "własny" zegar, który decyduje o porze i ilości wydzielonej insuliny. Zegar informuje, kiedy i ile w danej chwili jej potrzeba.

Poziom cukru u człowieka nie mającego cukrzycy nawet po bardzo dużym i słodkim posiłku nie będzie odbiegał od normy, tzn. nie przekroczy wartości 160 mg% (8,9 mmol/l), czyli progu nerkowego dla glukozy.

Insulina została odkryta w 1922 roku przez Fredericka Bantinga i jego asystenta Charlesa Besta. W roku 1923 za odkrycie insuliny Banting otrzymał Nagrodę Nobla. Za współpracę w tym odkryciu razem z nim wyróżniono nagrodą jego zwierzchnika, Johna Macleoda, natomiast pominięto Besta, chociaż sam Banting uważał, że wyróżnienie bardziej niż Macleodowi należało się Bestowi. W akcie solidarności Banting podzielił się premią finansową z Bestem. Odkrycie insuliny było jednym z ważniejszych odkryć medycyny w tamtym czasie i stanowiło przełom w leczeniu cukrzycy.

Sławni ludzie z cukrzycą

aktualizacja: 8 października 2015 r.

Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że w 1985 roku było na świecie 30 mln ludzi chorujących na cukrzycę, 10 lat później 135 mln, a w roku 2000 - 171 mln. Przewiduje się, że w roku 2030 będzie około 366 mln ludzi chorych na cukrzycę. Obecnie na cukrzycę cierpi w Polsce ponad 3,1 miliona Polaków. Wśród nich są sławne osoby, które przyznały się do cukrzycy. Zobacz, kto oprócz Ciebie jest diabetykiem...

Czy wiesz, że na cukrzycę chorują lub chorowali m.in.:
 

Neuropatia cukrzycowa - ból a codzienność. Historia pacjentki

dodano: 15 listopada 2008 r., źródło: Weber Shandwick

Pacjenci cierpiący na bólową postać neuropatii cukrzycowej skarżą się na wiele uciążliwych dolegliwości, których wpływ na jakość i komfort życia jest ogromny. Bóle neuropatyczne bowiem praktycznie uniemożliwiają chorym normalne funkcjonowanie. Sytuację, w jakiej znajdują się diabetycy chorzy na neuropatię najlepiej obrazuje opowieść jednej z pacjentek:

"Mam 43 lata, a na cukrzycę typu 1 choruję od 19 lat. Od 3 lat cierpię na neuropatię czuciową. Początkowe objawy nie były tak bardzo uciążliwe - delikatne mrowienie i drętwienie nóg i dłoni. Nasiliły się one jednak bardzo szybko i to z dnia na dzień. Mam ostre bóle i mrowienia w nogach i rękach oraz w obrębie twarzy, czasem ból jest szarpany - jakby moje ciało poraził prąd. Bóle nasilają się zwłaszcza w nocy. Nie śpię, tylko chodzę cały czas po mieszkaniu. Czasem mąż albo dzieci robią mi masaże nóg, ale to pomaga tylko doraźnie - jest lepiej tylko w momencie wykonywania masażu, potem ból wraca. Przykrycie się kołdrą jest dla mnie niezwykle bolesne, pościel tylko przeszkadza. Oprócz bólu, drętwienia i mrowienia dokuczają mi także kurcze mięśni i brak czucia temperatury - moje nogi od stóp do kolan zawsze są zimne.

W ciągu dnia uciążliwe jest nawet noszenie ubrań. Pilnuję, żeby mieć wysoko upięte włosy - kiedy opadają mi na ramiona czuję przeszywający ból podobnie jak wtedy, gdy w towarzystwie ktoś przez przypadek mnie dotknie, albo uściśnie mi na przywitanie dłoń. Czasem ból w rękach jest tak silny, że nie mogę w nich nic utrzymać. Ogólna przeczulica sprawia, że nawet branie prysznica wiąże się dla mnie z bólem nie do zniesienia. Problemem jest także poruszanie się zatłoczoną komunikacją miejską.

Ból zdominował nawet nasze życie rodzinne. Ciężkie są dla mnie sytuacje, kiedy chcę przytulić moje dzieci i dojmujący ból mi to uniemożliwia. Ogólny dyskomfort czuję cały czas. W tej chwili gdyby nie leki, praktycznie nie mogłabym funkcjonować. Dwa razy dziennie muszę brać środki przeciwbólowe, inaczej nie byłabym w stanie zrobić podstawowych rzeczy w domu. Przepracowałam 22 lata i od lipca jestem na rencie, a leczenie neuropatii jest długie i kosztowne."

Neuropatia cukrzycowa - bolesne powikłanie cukrzycy

dodano: 15 listopada 2008 r., źródło: Weber Shandwick

Nawet połowa chorych na cukrzycę odczuwa zaburzenia czucia w stopach i dłoniach, skarży się na drętwienie i pieczenie skóry, doznaje uczucia "chodzenia po ściernisku" czy "przeszywania ciała prądem". To tylko niektóre z typowych objawów neuropatii cukrzycowej - przewlekłego powikłania cukrzycy. Neuropatii (u 10-11% chorych) może towarzyszyć ból o różnym nasileniu: od łagodnego bólu po ostry, szarpany i trudny do zniesienia, który może zostać wywołany nawet najlżejszym uściskiem dłoni, muśnięciem włosa, czy poprzez dotyk ubrania na skórze.

"Ból neuropatyczny w zasadzie nie poddaje się klasycznemu leczeniu przeciwbólowemu. Nieleczony w znacznym stopniu obniża jakość życia chorych i często sprawia, że normalne funkcjonowanie staje się praktycznie niemożliwe" - mówi prof. Jan Kochanowski, Kierownik Kliniki Neurologii Szpitala Bielańskiego w Warszawie.


Co to jest neuropatia cukrzycowa?

Neuropatia cukrzycowa to przewlekłe powikłanie cukrzycy. Jest to także najczęstszy rodzaj neuropatii w krajach rozwiniętych. To druga co do częstości, po urazach, przyczyna uszkodzenia nerwów.

Neuropatia cukrzycowa to zespół zaburzeń i objawów chorobowych układu nerwowego, jakie mogą wystąpić w przebiegu źle leczonej cukrzycy. Ich przyczyną jest uszkodzenie licznych w naszym ciele włókien nerwowych wskutek wystąpienia długotrwałego nadmiaru glukozy we krwi. Neuropatia cukrzycowa może przebiegać skrycie i długi czas pozostawać nierozpoznana lub ujawniać się objawami, które są niecharakterystyczne, narastają powoli i mogą przypominać objawy wielu innych chorób.


Kogo dotyczy neuropatia cukrzycowa?

Neuropatia cukrzycowa występuje u pacjentów ze wszystkimi typami cukrzycy - z równą częstością pojawia się w cukrzycy typu 1, jak typu 2, a także w różnych typach cukrzycy wtórnej. Częściej spotykana jest u mężczyzn. Częstość jej występowania ocenia się na 7-50%, a według niektórych badaczy nawet do 93% wśród wszystkich pacjentów z cukrzycą. Wyniki badań wskazują, że neuropatia cukrzycowa dotyczy około 7% chorych, u których nie upłynął więcej niż rok od rozpoznania cukrzycy i około 50% chorych z cukrzycą trwającą ponad 25 lat. Wedle badań z 2003 r. w Polsce neuropatia występuje u 10-80% diabetyków. Odsetek chorych zwiększa się wraz z czasem trwania cukrzycy, ale w wielu przypadkach objawy pojawiają się wcześnie. U większości pacjentów nasilenie neuropatii początkowo nie jest duże i dlatego często powikłanie to nie jest rozpoznawane. Wykrycie uszkodzenia układu nerwowego następuje zwykle w sytuacji ujawnienia się poważnych i trudnych do leczenia następstw, np. zespołu stopy cukrzycowej czy tzw. niemych zawałów serca.


Rodzaje neuropatii cukrzycowej

Uszkodzenie układu nerwowego przybiera różne postacie - od uszkodzenia centralnego lub obwodowego układu nerwowego do uszkodzenia pojedynczego nerwu (mononeuropatia) lub wielu nerwów (polineuropatia). Wyróżnia się kilka podstawowych typów neuropatii:

• neuropatia czuciowa - polegająca na uszkodzeniu nerwów przewodzących bodźce do mięśni i skóry, czyli tzw. nerwów obwodowych
• neuropatia autonomiczna - będąca uszkodzeniem nerwów działających niezależnie od naszej woli
• neuropatia ogniskowa - objawiająca się bolesnymi, krótkotrwałymi uszkodzeniami nerwów występującymi w postaci jednego lub kilku ognisk

Neuropatia czuciowa

Najczęściej związana jest z zaburzeniami w działaniu nerwów obwodowych, czyli tych, które unerwiają tkankę mięśniową i skórę. Objawia się ona między innymi:

• zaburzeniami czucia w stopach (tzw. "skarpetkowe") i w dłoniach ("rękawiczkowe")
• drętwieniem
• długotrwałymi bólami mięśni nóg i rąk
• krótkotrwałymi ostrymi bólami nie tylko w obrębie kończyn, ale także całego ciała
• uczuciem mrowienia i drętwienia stóp
• zaburzeniami odczuwania dotyku, bólu i temperatury (co niesie ze sobą duże ryzyko skaleczenia, urazów i oparzeń)
• przeczulicą skórną, polegającą na "nieproporcjonalnym" odczuwaniu dotyku, objawiającym się ostrym przeszywającym bólem, uniemożliwiającym w efekcie normalne funkcjonowanie
• uczuciem zimna lub gorąca
• pieczeniem skóry kończyn

Dolegliwości najczęściej nasilają się w nocy, przez co uniemożliwiają choremu sen. Na skutek bolesnych objawów neuropatii ciężar koca lub kołdry staje się nie do zniesienia, a zwykłe noszenie ubrań może stać się dla pacjenta po prostu niemożliwe.

Neuropatia czuciowa ma charakter postępujący. Tempo rozwoju choroby zależy między innymi od poprawnego leczenia cukrzycy i dobrej kontroli glukozy we krwi. Poprawna terapia i kontrola cukrzycy może zahamować postęp neuropatii. Dolegliwości bólowe prawidłowo leczy się podając pacjentowi niektóre leki antydepresyjne bądź przeciwpadaczkowe.


Neuropatia autonomiczna

Szczególnie trudnym problemem w terapii powikłań cukrzycowych jest neuropatia autonomiczna. Występuje ona rzadziej niż neuropatia czuciowa, ale może ona niszczyć niemal każdy układ w ustroju. Neuropatia autonomiczna polega na uszkodzeniu autonomicznego układu nerwowego (działającego niezależnie od woli osoby chorej), który unerwia wszystkie narządy wewnętrzne. U pacjentów cierpiących na ten rodzaj neuropatii najczęściej dochodzi do zmian w układach sercowo-naczyniowym, pokarmowym i moczowo-płciowym.

• Zaburzenia w układzie sercowo-naczyniowym skutkują gwałtownym obniżeniem ciśnienia tętniczego przy wstawaniu, któremu towarzyszy uczucie osłabienia, mroczki przed oczami i zawroty głowy, oraz skłonnością do omdleń w pozycji stojącej. Wraz z postępem choroby pogłębia się brak prawidłowej reakcji na bodźce fizjologiczne i farmakologiczne, co może prowadzić do bezbólowych zawałów serca i niemego niedokrwienia serca. Najgroźniejszym następstwem neuropatii autonomicznej, spotykanym u stosunkowo młodych ludzi, są nagłe zgony.
• W przypadku uszkodzenia nerwów przewodu pokarmowego mamy do czynienia z uporczywymi biegunkami, występującymi zwykle w nocy oraz takimi objawami, jak nudności, wymioty i wzdęcia brzucha.
• Konsekwencją uszkodzenia układu moczowo-płciowego są trudności w opróżnianiu pęcherza moczowego i wzrost zakażenia dróg moczowych. Neuropatia autonomiczna może również upośledzać sprawność seksualną chorych mężczyzn i niszczyć nerwy biorące udział w czynnościach seksualnych u kobiet.

Ponadto może dojść do zaburzenia czynności źrenic (zmiany w kształcie i reaktywności źrenic) i gruczołów potowych (obniżona lub nasilona potliwość). Innym problemem jest tzw. zespół nieświadomości zagrożenia hipoglikemią. Chory przestaje odczuwać charakterystyczne objawy, takie jak niepokój czy nerwowość, poprzedzające spadek poziomu glukozy we krwi.


Neuropatia ogniskowa

Neuropatia ogniskowa polega na krótkotrwałym, ale bardzo bolesnym uszkodzeniu nerwów w postaci jednego lub kilku ognisk (neuropatia jednoogniskowa lub wieloogniskowa). Przyczyną wystąpienia tego powikłania jest zakrzep w naczyniu odżywiającym dany nerw. Ból związany ze zmianami chorobowymi we włóknach nerwowych ustępuje dość szybko - po kilku tygodniach, kiedy to inny nerw przejmuje funkcje nerwu uszkodzonego. Neuropatia jednoogniskowa ma gwałtowny i bardzo bolesny początek, neuropatia wieloogniskowa - rozwija się powoli, postępuje, a potem utrzymuje - o ile nie zastosuje się odpowiedniego leczenia. Niektóre z objawów neuropatii ogniskowej to podwójne widzenie, opadanie stopy i bóle kręgosłupa.


Diagnozowanie i leczenie neuropatii cukrzycowej

14 listopada każdego roku obchodzony jest Światowy Dzień walki z Cukrzycą. Został on ustanowiony przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) w odpowiedzi na niepokojąco rosnącą liczbę zachorowań na tę chorobę. Szacowana liczba diabetyków w Polsce sięga 2 milionów osób, według lekarzy jednak, może być ona nawet dwukrotnie większa.

"Neuropatia jest poważnym, przewlekłym powikłaniem cukrzycy i może ona dotyczyć połowy osób chorych na cukrzycę. Jej początkowe objawy są raczej łagodne, dlatego ważne jest szerzenie wiedzy na temat tego rodzaju powikłań wśród pacjentów, co pozwoli na szybsze wykrywanie choroby i tym samym jej skuteczniejsze leczenie" - mówi prof. Jan Kochanowski, Kierownik Kliniki Neurologii Szpitala Bielańskiego w Warszawie.

U zdecydowanej większości chorych nasilenie objawów neuropatii nie jest duże - dlatego niekiedy pozostaje niezauważone przez chorego i lekarza. Dlatego w zapobieganiu i leczeniu neuropatii cukrzycowej bardzo ważne jest jak najwcześniejsze zgłoszenie objawów lekarzowi. Najważniejsze z nich to:

• mrowienie stóp
• wrażenie igieł wbijających się w stopy
• piekący, kłujący lub ostry ból w stopach
• duża wrażliwość stóp na dotyk (ból przy przykrywaniu kołdrą)
• ból stóp w nocy
• zmiany temperatury skóry na rękach i stopach (albo bardzo zimne albo bardzo gorące)
• drętwienie stóp i utrata w nich czucia
• brak uczucia bólu w stopach (nawet przy skaleczeniu lub pęcherzach)
• brak czucia w stopach podczas chodzenia
• osłabienie mięśni stóp i nóg
• utrata równowagi przy wstawaniu lub chodzeniu
• utrata czucia temperatury w stopach i dłoniach
• otwarte rany na stopach i nogach, które goją się bardzo długo
• wrażenie, jakby mięśnie i kości stóp zmieniły swój kształt

Zmniejszenie dolegliwości bólowych w neuropatii cukrzycowej jest możliwe. "Prawidłowe leczenie bólu neuropatycznego w pierwszym etapie obejmuje podawanie pacjentom niektórych leków przeciwdepresyjnych lub leków przeciwpadaczkowych." mówi prof. Jan Kochanowski. Czasami możliwe jest również leczenie chirurgiczne, a osłabionym mięśniom ulgę może przynieść fizykoterapia. Podstawowym sposobem zapobiegania i leczenia neuropatii cukrzycowej pozostaje jednak wczesne i skuteczne leczenie cukrzycy. Po pewnym czasie dobrego i skutecznego wyrównywania cukrzycy niektóre objawy tego powikłania łagodnieją. Istotne czynniki w zapobieganiu i leczeniu neuropatii cukrzycowej to:

• dobrze wyrównana cukrzyca
• dobrze kontrolowane nadciśnienie tętnicze
• zaprzestanie palenia papierosów
• ograniczenie lub wyłączenie spożycia alkoholu
• utrzymanie prawidłowego poziomu cholesterolu i trójglicerydów

Czy cierpisz na neuropatię cukrzycową?

dodano: 15 listopada 2008 r., źródło: Weber Shandwick

SPRAWDŹ CZY DOKUCZAJĄ CI PONIŻSZE OBJAWY -
WIELE OSÓB CHORYCH NA CUKRZYCĘ
CIERPI Z POWODU NEUROPATII CUKRZYCOWEJ
NIE ZDAJĄC SOBIE Z TEGO SPRAWY

Układ nerwowy człowieka odpowiedzialny jest za przewodzenie bodźców - najrozmaitszych sygnałów i informacji na temat bólu, temperatury czy dotyku, od tkanek i narządów do naszego mózgu i z powrotem - od mózgu do narządów i tkanek. Dzięki tym bodźcom, na przykład, do naszych mięśni dociera sygnał kiedy i jaką częścią ciała mamy poruszyć.

Nawet u prawie połowy osób cierpiących na cukrzycę, w wyniku choroby układ nerwowy jest w mniejszym lub w większym stopniu uszkodzony. Zaburzenie to nazywane jest neuropatią cukrzycową i może być związane z dolegliwościami bólowymi o różnym stopniu nasilenia.

Najczęściej występującą formą uszkodzenia układu nerwowego u pacjentów z cukrzycą jest tzw. neuropatia czuciowa, która może powodować zaburzenia czucia dotyku, bólu i temperatury w stopach i dłoniach, wywołując objawy mrowienia, drętwienia, kłującego lub piekącego bólu.


Objawy neuropatii cukrzycowej

W zapobieganiu i leczeniu neuropatii cukrzycowej bardzo ważne jest jak najwcześniejsze zgłoszenie jej objawów lekarzowi. Zaznacz na poniższej liście te objawy, które u siebie zauważyłeś. Następnie porozmawiaj o nich z lekarzem podczas kolejnej wizyty.

• Czuję mrowienie stóp
• Mam wrażenie igieł wbijających mi się w stopy
• Czuję piekący, kłujący lub ostry ból w stopach
• Moje stopy są bardzo wrażliwe na dotyk (np. bolą mnie, kiedy przykrywam je kołdrą)
• Odczuwam ból stóp w nocy
• Moje ręce i stopy robią się albo bardzo zimne albo bardzo gorące
• Drętwieją mi stopy i tracę w nich czucie
• Nie czuję bólu w stopach nawet jeśli się skaleczę lub mam pęcherze
• Chodząc nie czuję stóp
• Mam bardzo osłabione mięśnie stóp i nóg
• Tracę równowagę wstając lub chodząc
• Tracę czucie ciepła lub zimna w stopach i dłoniach
• Mam otwarte rany na stopach i nogach, które goją się bardzo długo
• Mam wrażenie jakby mięśnie i kości moich stóp zmieniły swój kształt

Leczenie

U większości pacjentów nasilenie powyższych objawów nie jest duże i dlatego niekiedy pozostaje niezauważone przez chorego i lekarza. Jeżeli zauważyłeś u siebie, któryś z powyższych objawów, jak najszybciej porozmawiaj z lekarzem na temat odpowiedniej metody leczenia

Diagnozowanie cukrzycy na podstawie badań biochemicznych

Artykuł sponsorowany, dodano: 2 września 2015 r.

Występowanie wysokiego poziomu glukozy we krwi pacjenta wskazywać może na przewlekłe schorzenie jakim jest cukrzyca.

Dotyka ona coraz więcej ludzi na całym świecie, w różnym wieku. Lekarze dla trafnego zdiagnozowania cukrzycy wykorzystują między innymi badania biochemiczne.

Podstawowe badania w cukrzycy

Przy podejrzeniu cukrzycy u pacjenta lekarz internista, lekarz pierwszego kontaktu lub inny specjalista, kieruje go na badania laboratoryjne w kierunku cukrzycy. Diagnozę stanu pacjenta, który może chorować na cukrzycę, będzie można postawić po przeprowadzeniu badania stężenia glukozy na czczo we krwi żylnej. Pobierana jest ona po upływie minimum 8 godzin od chwili spożycia ostatniego posiłku. Pacjent kierowany na to badanie powinien zostać poinformowany o tym, aby przyszedł na czczo, w przeciwnym wypadku wyniki badania mogą zostać zafałszowane.

Zbyt wysoki poziom cukru we krwi potwierdzony wynikami badań laboratoryjnych powoduje, że lekarz rozpoznaje cukrzycę i wdraża odpowiednie zalecenia żywieniowe i terapię. Może zalecić samodzielne badania glikemii przez pacjenta za pomocą glukometru, czyli niewielkiego urządzenia, które przy pomocy odpowiednich pasków i kropli krwi podanej przez pacjenta, określa stężenie glukozy we krwi. Jeśli badania prowadzone są w warunkach domowych regularnie, w założonych przez lekarza odstępach czasu, są one nieocenionym źródłem informacji o stanie zdrowia pacjenta i stopniu cukrzycy, na którą choruje. Zapisy wyników badania glukometrem posłużą do doboru leków doustnych lub dawek insuliny dla pacjenta.

Inne badania w kierunku cukrzycy

Bardzo ważnym, często przeprowadzanym w przypadku podejrzenia cukrzycy badaniem u pacjentów jest doustny test tolerancji glukozy. Jest to tzw. krzywa cukrowa lub test obciążenia glukozy, który polega na tym, że pacjentowi pobiera się dwie próbki krwi żylnej - na czczo oraz 2 godziny po wypiciu dawki 75 gram glukozy. W badaniu oznacza się każdorazowo stężenie cukru we krwi. Test można przeprowadzić tylko u osób, które nie stosują diety z ograniczeniem spożycia węglowodanów, nie mają infekcji czy podwyższonej temperatury.

Do pozostałych badań biochemicznych według zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego zalicza się:

• badanie HbA1c - długoterminowy wskaźnik wyrównania cukrzycy,
• cholesterol całkowity, HDL, LDL, triglicerydy w surowicy krwi,
• stężenie albumin w moczu,
• oznaczenie ciał ketonowych w moczu i we krwi,
• badanie ogólne moczu z osadem,
• kreatynina w surowicy krwi

Więcej informacji na temat cukrzycy typu 2 znajdziesz na: http://www.oddajcukier.pl

Edu-Cukrzyca: Fakty o przeszczepach trzustki

źródło: Edu-Cukrzyca, dodano: 23 października 2015 r.

Ostatnio w Fakty TVN pan redaktor Marek Nowicki poruszył temat przeszczepów trzustki u diabetyków. Natomiast Katarzyna Gajewska z Edu-Cukrzyca opublikowała bardzo ciekawy artykuł właśnie o faktach i mitach dotyczących przeszczepów trzustki. Warto przeczytać i dowiedzieć się dlaczego tylko 9 osób z 3 mln diabetyków w Polsce miało przeszczep trzustki w zeszłym roku.

Podziwiam Małgosię Rudnik za jej upór, dążenie do poprawienia swojej sytuacji, zaangażowanie, poszukiwanie nowych rozwiązań - podziwiam, że zdecydowała się jako pierwsza w Polsce na taką operację. Podziwiam i życzę wszystkiego co najlepsze!

Materiał Faktów był jednak bardzo tendencyjny i... moim zdaniem szkodliwy. Bo czego dowiedzieliśmy się z materiału: że jest interwencja, która "wyleczy cukrzycę", w związku z czym cukrzyca już nie musi być problemem. Jestem pewna, że macie za sobą już "rozmowy" z bliskimi i dalszymi znajomymi, którzy zapewnili Was, że nareszcie nie będziecie mieć cukrzycy, więc szybko do szpitala i na stół!

"Spodobał" mi się cytat: "w Polsce jest 3 mln chorych na cukrzycę, a kolejka do przeszczepu trzustki bardzo mała. W ubiegłym roku przeszczepiono zaledwie 9 samych trzustek". Człowiek od razu zaczyna sobie myśleć: jak to, jest metoda, a nikt jej nie może stosować? A to chore państwo! A to %$#^$%^ NFZ, a to firmy farmaceutyczne, a to tacy i owacy lekarze".

No dobrze, ale czy jest to sposób leczenia dla osób z cukrzycą typu 1? Dla Małgosi na pewno była to dobra metoda. Małgosia jednak rozważała wszystkie za i przeciw, podeszła bardzo świadomie do problemu i dobrze wiedziała czego chce. Małgosia miała przy tym także trudności z prowadzeniem cukrzycy, mimo usilnych starań wyniki samokontroli były kiepskie, skarżyła się też na nieświadomość hipoglikemii. Oprócz tego wspomina, że pojawiły się u niej już przewlekłe powikłania cukrzycy i stwierdziła, albo wykonam ten radykalny krok, albo będzie tylko gorzej. Zdecydowanie polecam wywiad z Małgosią przeprowadzony przez inną Małgosię (pozdrowienia!) - znajdziecie go klikając tutaj. Koniecznie przeczytajcie jej relację po 1,5 roku po przeszczepie.

Lekarze diabetolodzy faktycznie sceptycznie podchodzą do przeszczepów trzustki, ale nie jest to nieuzasadnione. Poniżej trochę faktów i informacji - dlaczego.

Przeszczepy trzustki to nie "nowatorska" metoda. Wykonuje się je już od kilkudziesięciu lat, jednak nigdy i nigdzie na świecie nie na szeroką skalę.

Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że do przeszczepu kwalifikowane są osoby, które:

• mają cukrzycę typu 1 już długo, według zasad przyjętych przez system opieki zdrowotnej w Wielkiej Brytanii - co najmniej od 20 lat i nie mają innych dodatkowych chorób nie wynikających z cukrzycy.
• Rozwinęły się już powikłania cukrzycy takie jak retinopatia, nefropatia, neuropatia itp.
• Mimo nowoczesnych terapii i zaangażowania pacjenta w samokontrolę ta nadal jest bardzo nieefektywna, związana z tzw. "chwiejną cukrzycą" (ale uwaga, "chwiejna cukrzyca" to tak naprawdę rzadkość, a wielu diabetologów i endokrynologów w ogóle uważa, że czegoś takiego w medycynie nie ma - ich zdaniem zła samokontrola jest wypadkową braku wiedzy, edukacji, złego reżimu terapeutycznego i niewielkiej motywacji pacjenta to działań, co większości przypadków jest prawdą, choć niezawsze).
• Wskazaniem jest także nieświadomość sygnałów hipoglikemii i częste występowanie powikłań ostrych cukrzycy, takich jak kwasica ketonowa i ciężka hipoglikemia.

Dalszą część artykułu przeczytasz na stronie www.edu-cukrzyca.pl/?page_id=1396

Test oceniający ryzyko zachorowania na cukrzycę

Cukrzyca (diabetes mellitus) jest przewlekłą chorobą, której przyczyną jest zaburzenie wydzielania insuliny. Niedobór insuliny prowadzi do zaburzeń w zakresie wykorzystania glukozy przez komórki organizmu, co powoduje zwiększenie stężenia glukozy we krwi (hiperglikemię) oraz wydalanie glukozy wraz z moczem. Cukrzyca charakteryzuje się także zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białek.

Wykonaj krótki test, sprawdź czy masz objawy cukrzycy? Zobacz czy jesteś zagrożony zachorowaniem na cukrzycę i czy Twoje obawy są słuszne!

 

Czy ostatnio dużo pijesz?
 TAK
 NIE

Czy oddajesz duże ilości moczu?
 TAK
 NIE

Czy masz zwiększony apetyt?
 TAK
 NIE

Czy w ostatnim czasie schudłeś/aś bez powodu?
 TAK
 NIE

Czy miewasz bolesne skurcze mięśniowe w obrębie podudzi?
 TAK
 NIE

Czy w ostatnim czasie zaobserwowałeś/aś stan zapalny narządów płciowych?
 TAK
 NIE

Czy zauważyłeś/aś w ostatnim czasie zmiany skórne?
 TAK
 NIE

Czy czujesz się ostatnio zmęczony/a bez powodu?
 TAK
 NIE

Czy w ostatnim czasie gorzej widzisz?
 TAK
 NIE

Czy kiedykolwiek wykryto u ciebie podwyższony poziom glukozy we krwi?
 TAK
 NIE

Czy ktokolwiek z twojej rodziny chorował na cukrzycę?
 TAK
 NIE

Hemoglobina glikowana (HbA1c)

aktualizacja: 22 lutego 2013 r.

Odsetek HbA1c odzwierciedla średnie stężenie glukozy we krwi, w okresie około 3 miesięcy poprzedzających oznaczenie, przy czym około 60% obecnej we krwi HbA1c powstaje w ciągu ostatniego miesiąca przed wykonaniem oznaczeń.

Oznaczenia HbA1c należy wykonywać raz w roku u pacjentów ze stabilnym przebiegiem choroby, osiągających cele leczenia. U pacjentów nieosiągających celów leczenia lub tych, u których dokonano zmiany sposobu leczenia, należy wykonywać oznaczenia HbA1c co najmniej raz na kwartał.

Hemoglobina glikowana (glikohemoglobina - GHB) jest produktem nieenzymatycznego przyłączenia cząsteczki glukozy do wolnych grup aminowych globiny. Spośród licznych frakcji hemoglobiny glikowanej zastosowanie w diagnostyce znajduje głównie oznaczanie HbA_1c (A1c), powstającej przez przyłączenie cząsteczki glukozy do N-końcowej grupy aminowej łańcucha beta globiny. Błona komórkowa erytrocytów jest przepuszczalna dla glukozy, zatem ilość zawartej w nich GHB odzwierciedla stężenie glukozy we krwi w ciągu poprzednich 120 dni (prawidłowy okres życia krwinek czerwonych).

Hemoglobina glikowana jest retrospektywnym wskaźnikiem glikemii oraz czynnikiem ryzyka rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy.

Prawidłowa wartość HbA1c to poniżej 6,5%.

Związek między odsetkiem HbA_1c a średnim stężeniem glukozy w osoczu

Na podstawie: "Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2012" Polskie Towarzystwo Diabetologiczne

Klasyfikacja cukrzycy

źródło: ciazaicukrzyca.pl, dodano: 29 stycznia 2013 r.

Zgodnie z klasyfikacją American Diabetes Association (ADA), istnieją cztery rodzaje cukrzycy: cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, cukrzyca ciążowa i inne typy cukrzycy o znanej etiologii.

• Klasa A - Wystarcza leczenie dietetyczne; dowolny czas trwania nietolerancji glukozy.
• Klasa B - Wystąpienie cukrzycy po 20 rż. i/lub czas trwania cukrzycy do 10 lat.
• Klasa C - Wystąpienie cukrzycy między 10 i 19 rż. lub czas trwania cukrzycy 10-19 lat.
• Klasa D - Zachorowanie na cukrzycę przed 10 rż. lub czas trwania cukrzycy >20 lat i/lub obecna retinopatia prosta lub nadciśnienie tętnicze rozpoznane przed ciążą.
• Klasa R - Retinopatia proliferacyjna lub wylewy do ciała szklistego.
• Klasa F - Nefropatia; białkomocz dobowy > 0,5g/d przed ciążą.
• Klasa RF - Kryteria klasy R i F.
• Klasa H - Choroba niedokrwienna serca lub kardiomiopatia cukrzycowa.
• Klasa T - Stan po transplantacji nerki.

Najistotniejszymi elementami prognostycznymi w aspekcie przebiegu ciąży u kobiety chorej na cukrzycę są obecnie przewlekłe powikłania. W związku z tym, ewolucja tego podziału zaowocowała w klasyfikacji uwzględniającej istnienie przewlekłych powikłań cukrzycy. Jest to również pierwszy podział cukrzycy w ciąży, uwzględniający wśród powikłań neuropatię cukrzycową oraz podobnie jak w innych klasyfikacjach, wydziela również cukrzycę ciężarnych.

Podział cukrzycy w ciąży z uwzględnieniem przewlekłych powikłań cukrzycy wg Hare

• Cukrzyca niepowikłana (DM)
• Cukrzyca powikłana (DM+)
  • mikroangiopatia;
  • retinopatię;
    - nieproliferacyjna (BDR);
    - proliferacyjna (PDR);
  • nefropatia;
    - mikroalbuminuria (MA);
    - jawna makroalbuminuria (K-W);
  • nadciśnienie tętnicze;
    - uprzednio stwierdzone (HTN);
    - wywołane ciążą (PIH);
    - stan przedrzucawkowy;
  • makroangiopatia;
    - choroba niedokrwienna serca (CAD);
  • neuropatia autonomiczna (AN)
• Cukrzyca ciężarnych (GDM)

Obie klasyfikacje są używane przez lekarzy specjalistów zajmujących się opieką nad ciężarną z cukrzycą, dlatego warto się z nimi zapozna

Powikłania cukrzycy

aktualizacja: 22 lutego 2013 r.

Główną przyczyną przewlekłych powikłań cukrzycy jest utrzymujący się przez długi czas zbyt wysoki poziom glukozy we krwi (hiperglikemia) oraz zbyt wysoki poziom HbA1c. Ponadto na ich rozwój wpływają uwarunkowania genetyczne, nadciśnienie, hiperinsulinizm, palenie tytoniu i zaburzenia lipidowe.

Powikłania dzielimy na dwie kategorie:

Do przewlekłych powikłań powstałych na skutek uszkodzenia małych naczyń krwionośnych zalicza się: retinopatię, nefropatię oraz neuropatię.

• Retinopatia (uszkodzenie siatkówki) - to uszkodzenie narządu wzroku związane ze zmianami w siatkówce, która jest odpowiedzialna za odbieranie bodźców wzrokowych. Jej uszkodzenie powoduje upośledzenie widzenia. Badanie dna oka powinno się wykonywać przynajmniej raz na rok (*). Ma to na celu zapobieganie rozwojowi lub progresji retinopatii.

• Nefropatia (uszkodzenie nerek) – to uszkodzenie kłębuszków nerkowych, odpowiedzialnych za filtrowanie krwi i usuwanie z organizmu zbędnych i szkodliwych produktów przemiany materii. Nefropatia cukrzycowa prowadzi do niewydolności nerek.
  
  Na początku obserwuje się zwiększone wydalanie albumin w moczu (mikroalbuminuria). Następnie wydalane są większe ilości białka w moczu. Zwykle w tym stadium pojawia się nadciśnienie tętnicze. W kolejnym etapie następuje stopniowy wzrost stężeń mocznika i kreatyniny we krwi. W najbardziej zaawansowanych stadiach nefropatii konieczne jest przeprowadzanie dializ. Istnieje także możliwość przeszczepienia nerki (transplantacji).
• Neuropatia (uszkodzenie nerwów) – objawy neuropatii mogą być różnorodne i zależą od tego, które nerwy są uszkodzone. Najczęściej występuje polineuropatia obwodowa, która objawia się bardzo charakterystycznym uczuciem palenia i pieczenia stóp i dłoni, głównie w godzinach nocnych. U chorych z neuropatią częściej dochodzi do powstania stopy cukrzycowej.

Do przewlekłych powikłań powstałych na skutek uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych zalicza się: chorobę wieńcową, niedokrwienie kończyn dolnych oraz chorobę naczyń mózgu.

• Choroba wieńcowa (choroba niedokrwienna serca) - jest spowodowana zwężeniem tętnic wieńcowych odpowiedzialnych za ukrwienie serca. Znacznie częściej występuje u chorych na cukrzycę. Choroba ta może doprowadzić do zawału serca. Jej objawy są charakterystyczne - występują bóle (palące, piekące) za mostkiem, początkowo zwykle po wysiłku fizycznym. Niektórzy diabetycy mogą nie odczuwać żadnych dolegliwości wskazujących na tę chorobę.
• Choroba niedokrwienna kończyn dolnych - wywołana jest miażdżycą tętnic. Początkowo objawia się bólami nóg w czasie chodzenia. W przypadku bardziej nasilonych zmian miażdżycowych może dochodzić do martwicy dystalnych (obwodowych) części stopy (palce, pięta).
• Choroba naczyń mózgowych - jest spowodowana zaburzeniami ukrwienia mózgu. Może doprowadzać do przejściowych niedowładów (przemijające ataki niedokrwienne) oraz do udaru mózgu. Przy udarze mózgu występują niedowłady i porażenia (np. kończyn). Choroba ta występuje częściej u chorych na cukrzycę niż u osób zdrowych.

Materiał na podstawie artykułu "Przewlekłe powikłania cukrzycy" autorstwa dr med. Bogumiła Wolnika (specjalisty chorób wewnętrznych, diabetologa).

(*) Na podstawie: "Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2005" Polskie Towarzystwo Diabetologiczne

Tabele wymienników węglowodanowych

Pieczywo

Dieta w cukrzycy powinna być dobrana w sposób indywidualny dla każdej osoby. Chory na cukrzycę powinien przejść szczegółowe szkolenie na ten temat. Zalecamy poradę dietetyka co do stosowania podanych w tabelach produktów żywnościowych.

Tabele WW udostępniono za zgodą firmy:
 

• Pieczywo
• Produkty zbożowe
• Warzywa
• Produkty mleczne
• Owoce
• Herbatniki i ciasta
• Soki i napoje
• Słodycze
• MC Donald's

MIARY GOSPODARCZE:
łyżka stołowa = 15 ml = około 15 g
łyżeczka do herbaty = 5 ml = około 5 g
szklanka większa = 250 ml
szklanka mniejsza = 200 ml

BIBLIOGRAFIA:
1. Kunachowicz H. i współ., "Wartość odżywcza wybranych produktów spożywczych i typowych potraw", PZWL Warszawa 2002.
2. Kunachowicz H. i współ.. "Tabele wartości odżywczej produktów spożywczych", IZZ, Warszawa 1998.
3. L. Travis, W. Bartnikowa: "Podstawowe wiadomości o cukrzycy insulinozależnej", wyd. II, Volumed Wroclaw 1993.

OPRACOWANIE:
Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Dietetyki Konsultacja: dr n. med. M. Tracz

 

Jeżeli na tej stronie widzisz błąd lub masz uwagi, napisz do nas.

Stopy u diabetyka

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

Kiedy pomyślisz o tym, że przez cały dzień potrzebne Ci są stopy, z łatwością zrozumiesz, jak ważne jest otoczyć je specjalną troską. Odpowiednia pielęgnacja stóp jest jednym ze sposobów zapanowania nad cukrzycą.


Kontrola stóp
Codziennie oglądaj wierzch, spód stopy i przestrzeń między palcami. Sprawdź, czy nie ma zmian zabarwienia skóry, owrzodzeń, otarć, stwardnienia naskórka. Jeśli stopy są czerwone, opuchnięte i gorące, może to oznaczać, że nastąpiło zakażenie.


Mycie i suszenie
Codziennie myj stopy letnią wodą i łagodnym mydłem. Osuszaj je, a nie wycieraj. Między palcami używaj pudru do stóp - to zabezpieczy Cię przed grzybicą i sprawi, że będziesz czuł się lepiej.


Suche stopy
Dbaj, żeby między palcami było zawsze sucho. Wilgoć sprzyja infekcjom. Smaruj wierzch i spód stopy kremem nawilżającym lub odpowiednią maścią do stóp poleconą przez lekarza. Nie smaruj jednak między palcami. Tam musi być sucho.


Higiena paznokci
Paznokcie obcinaj równo. Nie pozwól, żeby urosły za długie, nie obcinaj ich też za krótko.
Noś bawełniane albo wełniane skarpetki. Codziennie je zmieniaj.
Używaj wygodnego obuwia - szerokie nosy, głębokie, najlepiej z prawdziwej skóry.


Nie chodź nigdy boso!
Nie narażaj stóp na skaleczenia!
Nie zbliżaj nóg do grzejników!
Nie myj stóp w gorącej wodzie!


Pamiętaj o codziennym wykonywaniu ćwiczeń fizycznych. Spaceruj 1/2 - 1 godz., pobudzi to krążenie krwi i poprawi samopoczucie.

Rozwój cukrzycy typu II u osób dorosłych

źródło: Dietlife.pl, dodano: 8 maja 2013 r.

Cukrzyca typu drugiego stanowi obecnie jedno z najczęściej występujących schorzeń, które postępują wraz z rozwojem cywilizacji. Przyczyn takiego stanu jest bardzo wiele - część z nich ma swoje podłoże już w najmłodszych latach i jest silnie skorelowana z wadliwie wykształcanymi nawykami żywieniowymi, jednak zdecydowana większość rozwija się w późniejszych okresach życia.

Zgodnie z danymi statystycznymi, aż 90% osób chorych na cukrzycę cierpi na typ II tej choroby. Ponadto zdecydowana większość spośród nich to osoby z nadwagą i otyłością. Te dane bez wątpienia pozwalają na wnioskowanie, iż to właśnie dodatni bilans energetyczny, a w konsekwencji nadmierna masa ciała, są podstawową przyczyną zburzeń określanych mianem chorób cywilizacyjnych.

Z drugiej jednak strony, dane wskazują na 50%-owy poziom nadwagi wśród ludności Polski powyżej 20 roku życia. Otyli z cukrzycą należą więc do mniejszej grupy, niż mogłoby się wydawać na podstawie tych liczb. Co więc stanowi czynnik dodatkowy, zwiększający ryzyko wystąpienia cukrzycy?

Specjaliści z dziedziny medycyny i nauk o żywności, zgodnie twierdzą, że w rozwoju cukrzycy pomaga specyficzny genotyp i występująca insulinooporność. Ponadto większe ryzyko rozwoju tej choroby obserwuje się w przypadku otyłości brzusznej, niż udowo- pośladkowej.

Czynniki zwiększające prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy typu II

• Wiek powyżej 45 lat
• Nadwaga i otyłość (BMI >25)
• Predyspozycje rodzinne w kierunku insulinooporności, lub cukrzycy
• Nadciśnienie tętnicze (=>140/90 mmHg)
• Zaburzenia gospodarki lipidowej (cholesterol ogółem>190mg/dl, LDL>115mg/dl, HDL<45 u kobiet i <40 u mężczyzn)
• Choroby układu sercowo-naczyniowego
• Przebyta cukrzyca ciążowa
• Urodzenie dziecka o masie >4 kg
• Zespół policystycznych jajników (PCO)
• nieprawidłowa dieta i niska aktywność fizyczna

Skąd bierze się cukrzyca u otyłych?

Jedną z podstawowych reakcji organizmu na otyłość brzuszną jest wykształcanie insulinooporności komórek. Początkowo stan ten jest kompensowany przez nadmierną produkcję insuliny, a w konsekwencji hiperinsulinizm. Przewlekle występujący prowadzi jednak do uszkodzenia komórek beta trzustki, odpowiedzialnych za syntezę tego hormonu. Automatycznie więc jej produkcja maleje, prowadząc do niedoborów i wykształcenia cukrzycy typu II, gdyż dochodzi do upośledzenia transportu glukozy i nadmiernego jej stężenia we krwi.

Z insulinoopornością skorelowane jest też wysokie stężenie wolnych kwasów tłuszczowych oraz ich oksydacja. U chorych obserwuje się nadmierne nagromadzenie trójglicerydów w wątrobie oraz stłuszczenie zarówno tego jak i innych narządów.

U zdecydowanej większości osób chorujących na cukrzycę typu II diagnozuje się więc także zaburzenia lipidowe - wysoki poziom cholesterolu ogółem, frakcji LDL i triglicerydów, oraz spadek poziomu korzystnych frakcji HDL.

Wpływ nadmiernej podaży tłuszczów nasyconych na gospodarkę węglowodanową.

Otyłość będąca przyczyną rozwoju cukrzycy typu II spowodowana jest z reguły nadmiernym spożyciem energii w stosunku do zapotrzebowania. Dodatni bilans energetyczny wynika z nieprawidłowych nawyków żywieniowych i w konsekwencji wysokiego spożycia kwasów tłuszczowych nasyconych (przede wszystkim tłuszcze pochodzenia zwierzęcego) oraz cukrów prostych.

Tłuszcz spożywany w nadmiarze może stać się przyczyną nie tylko nadmiernych kilogramów, ale również zaburzeń gospodarki węglowodanowej poprzez:

•  
• nadmierne pobudzanie komórek trzustki do produkcji insuliny
• upośledzanie transportu glukozy do komórek
• nasilenie wątrobowej produkcji glukozy
• pobudzanie wytwarzania szkodliwych dla zdrowia wolnych rodników
• wpływ na ekspresję wielu genów i enzymów uczestniczących w regulacji metabolizmu

Tłuszcze w diecie

Nie oznacza to jednak oczywiście, że powinniśmy całkowicie unikać spożywania jakichkolwiek tłuszczów w diecie.

Tłuszcze stanowią bowiem cenny materiał energetyczny w organizmie. Są również niezbędne do przyswajania witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A,D,E,K). Całkowite dzienne spożycie tłuszczu nie powinno jednak przekraczać 30% podaży energii. Ważny jest także wybór rodzaju tłuszczu, gdyż ich właściwości uzależnione są ściśle od zawartych w ich kwasów tłuszczowych.

Najmniej zdrowe są tłuszcze zwierzęce, stanowiące źródło nasyconych kwasów tłuszczowych (NKT) i cholesterolu, będących przyczyną nadwagi i otyłości, oraz zaburzeń gospodarki lipidowej.

Źródłem niepożądanych tłuszczów w diecie są: masło, smalec, boczek, słonina, tłuste mięsa (wieprzowina, wołowina), wędliny i podroby, śmietana, żółte sery, pełnotłuste mleko

Wskazane są natomiast tłuszcze roślinne, będące źródłem jednonienasyconych kwasów tłuszczowych (JKT) i wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (WKT). Znajdziemy je w: oliwie z oliwek, oleju rzepakowym, słonecznikowym, sojowym, lnianym, oleju z pestek dyni, margarynach wzbogacanych w oleje naturalne, nasionach roślin oleistych, orzechach, suszonych owocach. Wpływają one korzystnie na profil lipidowy, obniżając poziom złego cholesterolu LDL i podwyższając poziom dobrego cholesterolu HDL.

Cennym źródłem tłuszczu w diecie są również tłuste ryby morskie - zawierają one wielonienasycone kwasy z grupy omega-3, które nie tylko wpływają korzystnie na gospodarkę lipidową, ale również zapobiegają stanom zapalnym i działają antyoksydacyjnie (ograniczają szkodliwe przemiany utleniania związków, prowadzące do rozwoju wielu schorzeń).

Rola diety w leczeniu i prewencji cukrzycy

Nieodłącznym elementem leczenia cukrzycy, jest wprowadzenie dietoterapii, która zapewni odpowiednie wyrównanie metaboliczne. Obok zalecanej przez lekarza farmakoterapii, to właśnie odpowiednio zbilansowana i zaplanowana dieta zapewnia normalizację poziomu cukru we krwi, a tym samym zmniejszenie ryzyka rozwoju choroby.

Zastosowanie zbilansowanej diety wspomagającej redukcję masy ciała u osób otyłych, jest czynnikiem wykazującym wyraźne korzyści zdrowotne. Wykazano, że nawet nieznaczna redukcja masy ciała, w połączeniu z ograniczeniem spożycia tłuszczu i wzrostem spożycia warzyw bogatych w błonnik, a także włączenie regularnej aktywności fizycznej (minimum 3 razy w tygodniu), pozwala zmniejszyć ryzyko cukrzycy aż o ponad 50% u osób narażonych jej wystąpieniem. W przypadku chorych prawidłowa dieta wspomaga normalizację glikemii, zapobiegając występowaniu powikłań cukrzycowych. Są to dane bardzo obiecujące i skłaniające do refleksji nad naszym stylem życia.

Roma Wojtewicz
Sylwia Wrzalska
www.dietlife.pl

Zawsze bądź przygotowany i wszystko trzymaj pod ręką

źródło: oprac. wł. Agata Czerniewska, dodano: 16 lipca 2013 r.

Molly Johannes

Wyobraź sobie następującą sytuację: obchodzisz właśnie urodziny i przyjaciele zaprosili Cię do Twojej ulubionej restauracji na dobry posiłek w miłym towarzystwie. Złożyłeś zamówienie i chcesz sprawdzić poziom cukru we krwi. Wyjmujesz glukometr z portmonetki lub plecaka. Następnie, gdy właśnie masz już wsunąć pasek, uświadamiasz sobie, że opakowanie jest puste. Czujesz jak krew napływa Ci do twarzy i wpadasz w panikę...

Tłumaczenie artykułu na zlecenie portalu mojacukrzyca.org wykonała Agata Czerniewska www.tlumaczymymedycyne.pl.

Przekopujesz torbę, kieszenie i marynarkę, żeby sprawdzić czy masz dodatkowe opakowanie pasków. Wybiegasz nawet do samochodu i zaczynasz szperać w przegródkach na rękawiczki, pod centralną konsolą i przy tylnych siedzeniach, szukając zapasu pasków. Nic, zero. Fakty spadają na Ciebie jak grom z jasnego nieba - zaczynasz zdawać sobie sprawę, że musisz wybrać pomiędzy zgadywaniem jaki masz w tej chwili poziom glukozy i ryzykiem przyjęcia za dużego lub za niskiego bolusa insuliny lub zrujnowaniem wieczoru przez natychmiastowy powrót do domu.

Strategia #1 Przygotuj zapas wszystkich niezbędnych elementów zestawu p/cukrzycowego. Dopilnuj, żeby mieć dodatkowe opakowania pasków, igieł do pena, lancetów, strzykawek i wszystkiego co może być potrzebne. Przechowuj je w łatwo dostępnych miejscach. Ja, na przykład, zawsze noszę dodatkowe paski w mojej portmonetce i mam kilka zawsze w samochodzie - należy jednak uważnie wybierać miejsce. Nigdy nie popełnij błędu przechowywania insuliny w miejscu, w którym jej temperatura może zmienić się na tyle, że nie będzie jej można użyć.

Strategia #2 Weź ze sobą niezbędny zapas zanim wyjdziesz z domu. Kilka dodatkowych minut poświęconych na sprawdzenie czy masz zapasowe strzykawki, paski, tabletki z glukozą lub inne niezbędne rzeczy nie skomplikuje Ci planu dnia. Poza tym, dobrze jest skontrolować stan zapasów, żeby na czas wykupić receptę i uzupełnić to co się kończy.

Strategia #3 Wyrób w sobie nawyk badania poziomu cukru przed wyjściem z domu. Nie tylko uzyskasz w ten sposób informację o tym, w jakim kierunku zmienia się poziom glukozy we krwi, ale również zmusi Cię to do sprawdzenia ile jeszcze pozostało pasków.

Strategia #4 Sprawdź datę ważności. Być może nawet o tym nie pamiętasz, ale na fiolkach z insuliną znajduje się taka informacja. Kilka miesięcy temu popełniłam błąd i używałam przedawnionej insuliny Lantus. Przez około 48 godzin, uzyskiwałam wysokie wyniki pomiaru i musiałam korygować je za pomocą wysokich dawek Humalog. Dlatego, zdecydowanie namawiam wszystkie osoby chorujące na cukrzycę do kontrolowania daty ważności!

Na koniec dodam, że każdy sposób, który się u Ciebie sprawdza jest dobry, żeby tylko zapobiec wyczerpaniu zapasów. Miło jest czuć, że jest się przygotowanym w każdej sytuacji!

Tłumaczenie wykonała Agata Czerniewska

Do czego służy GlucaGen 1mg HypoKit ®?

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

GlucaGen 1mg HypoKit® zawiera jednorazową dawkę biosyntetycznego ludzkiego glukagonu (0,001 g) oraz strzykawkę z rozpuszczalnikiem. Zestaw taki może być bez trudu przechowany w pracy i w szkole, w podręcznej torebce i podróżnej walizce (GlucaGen® 1mg HypoKit należy przechowywać w temperaturze pokojowej).

Większość pacjentów leczonych insuliną zna doskonale objawy zbliżającego się niedocukrzenia. Stanowi ono najczęściej konsekwencje nadmiaru insuliny, opuszczenia lub opóźnienia posiłku, może być również następstwem zbyt intensywnego wysiłku fizycznego. W przypadku silnej hipoglikemii (najczęściej z utratą przytomności) na pomoc przychodzi GlucaGen 1mg HypoKit®.

Zestaw GlucaGen 1mg HypoKit® do jednorazowego podania dla osób z cukrzycą dostępny jest w większości aptek za opłatą ryczałtową.

Glukagon powoduje uwolnienie glukozy magazynowanej w wątrobie i w krótkim czasie podwyższa jej poziom we krwi. Działa skutecznie zarówno po podaniu dożylnym, jak i domięśniowym lub podskórnym. Leczenie powinno być uzupełnione doustnym podaniem węglowodanów.

Dzieciom o masie ciała poniżej 25 kg zaleca się jednorazowo 0,0005 g (połowa zawartości strzykawki).

Neuropatia cukrzycowa - co powoduje i jak jej przeciwdziałać?

artykuł sponsorowany, dodano: 17 stycznia 2014 r.

Cukrzyca jest chorobą, w której przebiegu wyróżnia się liczne powikłania. Jednym z najczęstszych jest tzw. neuropatia cukrzycowa, czyli odcinkowe uszkodzenie nerwów, spowodowane podwyższonym stężeniem glukozy we krwi. Może obejmować zarówno włókna nerwowe czuciowe, ruchowe jak i autonomiczne, a jej skutki są odczuwane przez pacjenta w różnych częściach ciała.

Objawy neuropatii czuciowej

Neuropatia nerwów czuciowych, prowadzi do odrętwienia, bólu, mrowienia czy kłucia w kończynach. Pojawia się wrażenie "skarpetek" i "rękawiczek" oraz upośledzone odczuwanie bodźców zewnętrznych. Chory nie potrafi stwierdzić czy ktoś chwyta go za rękę, czy stąpa po czymś ostrym. Ból może mieć różny charakter: od kłującego, przeszywającego, po ciągły, piekący. Dochodzi do zmniejszenia siły mięśniowej, na skutek uszkodzenia nerwów ruchowych. Ponadto pojawia się upośledzenie czynności autonomicznych, powodujące takie objawy jak zmniejszona potliwość, sucha skóra, trudniejsze gojenie się ran. Pojawiają się owrzodzenia, obrzęki doprowadzające do rozwinięcia się tzw. "stopy cukrzycowej".

Zespół stopy cukrzycowej to częste powikłanie neuropatii

"Stopa cukrzycowa" jest potoczną nazwą dosyć poważnego powikłania cukrzycy, obejmującego zespół przypadłości dotykających stopę. Główną przyczyną zmian towarzyszących zespołowi stopy cukrzycowej są neuropatia i makroangiopatia (zmiany w naczyniach krwionośnych o średnim i dużym kalibrze), które w połączeniu ze skłonnością do infekcji oraz uszkodzeń mechanicznych mogą być początkiem niebezpiecznych procesów chorobowych.

Zmieniona na skutek powikłań cukrzycowych stopa, ma charakterystyczny wygląd. Skóra w tym miejscu jest gładka, wilgotna, a paznokcie zgrubiałe. Stopa jest bolesna, wrażliwa i zimna, podatna na deformacje i uszkodzenia mechaniczne. Obserwuje się liczne owrzodzenia, modzele, pęknięcia. Stwarza to ryzyko wystąpienia infekcji, gdyż nawet mikro urazy mogą zmieniać się w trudno gojące się rany. Krańcowym objawem jest ciągły ból, wyniszczenie stopy i niemożność chodzenia.

Profilaktyka ma kluczowe znaczenie

Leczenie, tak jak we wszystkich powikłaniach cukrzycy, opiera się w pierwszej kolejności na unormowaniu poziomu glukozy we krwi. Jednak równie ważne jak leczenie jest także zapobieganie wymienionym powikłaniom. Na profilaktykę składa się kilka elementów. Po pierwsze właściwa dieta, bowiem odpowiednie odżywianie również zaliczane jest do podstawowych metod leczenia cukrzycy typu 2. Kaloryczność posiłków powinna być dostosowana do warunków fizycznych i codziennej aktywności osoby chorej. 40-50% wartości energetycznej diety powinny stanowić węglowodany o niskim indeksie glikemicznym, tłuszcze to 30-35% jadłospisu, a białka 15-20%. Należy zapewnić odpowiednią ilość błonnika pokarmowego, a także ograniczyć spożycie węglowodanów prostych. Dodatkowo zalecana jest suplementacja. Warto wprowadzić do diety preparaty bogate w witaminy z grupy B oraz kwas alfa-liponowy.

O kwasie alfa-liponowy (ALA) mówimy, że jest przeciwutleniaczem przeciwutleniaczy, ponieważ w przeciwieństwie do wielu innych takich substancji, nie tylko potrafi zwalczać wolne rodniki zarówno w środowisku wodnym, tłuszczowym, działając zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz komórek, ale również potrafi "odnawiać" funkcje przeciwutleniające np. witaminy C, również będącej przeciwutleniaczem. Dzięki tym właściwościom chroni komórki nerwowe przed uszkodzeniami, powodowanymi przez cukrzycę. Ponadto ALA wpływa na procesy spalania glukozy i zwiększa wychwyt glukozy przez komórki, dlatego polecany jest zwłaszcza chorym na cukrzycę typu 2. Duże znaczenie dla ochrony komórek nerwowych mają także witaminy z grupy B, które pomagają w utrzymaniu prawidłowego metabolizmu energetycznego. Biotyna, niacyna, ryboflawina i tiamina pomagają w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego.

Kwas pantotenowy przyczynia się do prawidłowej syntezy i metabolizmu hormonów steroidowych, witaminy D i niektórych neuroprzekaźników oraz wspiera utrzymanie sprawności umysłowej na prawidłowym poziomie. Ryboflawina, pomaga w utrzymaniu prawidłowego widzenia, i podobnie jak selen, pomaga w ochronie komórek przed stresem oksydacyjnym. Preparatem, który idealnie uzupełni dietę jest ALAproLipon, dietetyczny środek spożywczy specjalnego przeznaczenia medycznego firmy Oleofarm, który charakteryzuje się wysoką zawartością selenu oraz witamin z grupy B. W jednej kapsułce ma także aż 300 mg kwasu alfa-liponowego.

Inną, ważną w profilaktyce kwestią, jest także noszenie bezuciskowych skarpet, wygodnego obuwia oraz codzienna higiena stóp. Warto odwiedzać specjalistyczne gabinety podologiczne, w których oprócz zabiegów pielęgnacyjnych stóp, kładzie się nacisk na edukację i uświadomienie chorego. Warto również nie lekceważyć nawet najdrobniejszych oznak, mogących świadczyć, o którymś z powikłań cukrzycowych. Stosując odpowiednie leczenie oraz działając profilaktycznie można uniknąć wielu niebezpiecznych schorzeń i przykrych konsekwencji cukrzycy.

Odżywianie

Zalecenia dietetyczne dla chorych na cukrzycę

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

Zalecenia ogólne

Celem leczenia dietetycznego chorych na cukrzycę jest utrzymywanie:

• prawidłowego (bliskiego normy) stężenia glukozy w surowicy krwi, w celu prewencji powikłań cukrzycy;
• optymalnego stężenia lipidów i lipoprotein w surowicy;
• optymalnych wartości ciśnienia tętniczego krwi w celu redukcji ryzyka chorób naczyń;
• oraz uzyskanie i utrzymywanie pożądanej masy ciała.

Prawidłowe żywienie ma istotne znaczenie w prewencji oraz leczeniu przewlekłych powikłań cukrzycy i poprawie ogólnego stanu zdrowia. Wszyscy pacjenci powinni być edukowani w zakresie prawidłowego żywienia przez osoby do tego uprawnione (lekarz, dietetyk, pielęgniarka diabetologiczna, edukator diabetologiczny).

Przy ustalaniu diety należy uwzględnić indywidualne preferencje żywieniowe i kulturowe pacjenta, wiek, płeć, poziom aktywności fizycznej oraz status ekonomiczny. Chorzy na cukrzycę powinni być zachęcani do przestrzegania zasad prawidłowego żywienia skierowanych do osób zdrowych oraz dodatkowo do:

• kontrolowania ilości spożywanych węglowodanów w całej diecie i poszczególnych posiłkach;
• ograniczenia węglowodanów prostych;
• częstego spożywania posiłków.

Chorzy na cukrzycę typu 1, bez nadwagi i otyłości, powinni unikać spożywania węglowodanów prostych, łatwoprzyswajalnych oraz przestrzegać prawidłowo zbilansowanej diety, a insulinoterapia powinna być dostosowana do nawyków żywieniowych pacjenta i jego trybu życia, przy jednoczesnym uwzględnieniu prawidłowych zasad żywienia. Przy opracowaniu założeń diety można korzystać z systemu wymienników węglowodanowych (WW) oraz wartości indeksu glikemicznego (IG) i ładunku glikemicznego (ŁG) produktów.

W cukrzycy typu 2 podstawowym zadaniem jest nie tylko utrzymanie dobrej kontroli metabolicznej choroby, ale także redukcja nadmiaru masy ciała i utrzymanie pożądanej masy ciała chorego. W związku z tym — poza wyżej wymienionymi zaleceniami — podstawowe znaczenie ma całkowita kaloryczność diety, dostosowana do wieku, aktualnej masy ciała oraz aktywności fizycznej osoby chorej, która powinna umożliwić powolną, ale systematyczną redukcję masy ciała. Zmniejszenie kaloryczności diety (o 500-1000 kcal/d.) powinno umożliwić choremu powolną, ale systematyczną redukcję masy ciała (ok. 0,5-1 kg/tydzień).

Redukcję masy ciała można osiągnąć, stosując zarówno dietę o zredukowanej ilości węglowodanów, jak i dietę niskotłuszczową.

Zalecenia szczegółowe - skład diety

Węglowodany:

• 40-50% wartości energetycznej diety powinny zapewnić węglowodany, głównie o niskim indeksie glikemicznym (< 50 IG);
• podstawowe ograniczenie powinno dotyczyć węglowodanów prostych, których spożywanie chory powinien ograniczyć do minimum;
• substancje słodzące (słodziki) mogą być stosowane w dawkach zalecanych przez producenta;
• nie zaleca się stosowania fruktozy jako zamiennika cukru;
• zawartość błonnika pokarmowego w diecie powinna wynosić około 25-40 g/d. Szczególnie zalecane są rozpuszczalne w wodzie frakcje błonnika pokarmowego (pektyny, beta glukany).

Tłuszcze:

• powinny zapewnić 30-35% wartości energetycznej diety;
• tłuszcze nasycone powinny stanowić mniej niż 10% wartości energetycznej diety; u chorych charakteryzujących się stężeniem cholesterolu frakcji LDL ≥ 100 mg/dl (≥ 2,6 mmol/l) ilość tę należy zmniejszyć < 7%;
• tłuszcze jednonienasycone powinny zapewnić 10-15% wartości energetycznej diety;
• tłuszcze wielonienasycone powinny stanowić około 6-10% wartości energetycznej diety, w tym kwasy tłuszczowe omega-6: 5-8% oraz kwasy tłuszczowe omega-3: 1-2%;
• zawartość cholesterolu w diecie nie powinna przekraczać 300 mg/d.; u chorych charakteryzujących się stężeniem cholesterolu frakcji LDL ≥ 100 mg/dl (≥ 2,6 mmol/l) ilość tę należy zmniejszyć do < 200 mg/d.;
• aby obniżyć stężenie cholesterolu frakcji LDL, należy zmniejszyć udział tłuszczów nasyconych w diecie i/lub zastąpić je węglowodanami o niskim indeksie glikemicznym i/lub tłuszczami jednonienasyconymi;
• należy maksymalnie ograniczyć spożycie izomerów trans kwasów tłuszczowych.

Białka:

• udział energetyczny białek w diecie powinien wynosić 15-20%, przy czym stosunek białka zwierzęcego do białka roślinnego powinien wynosić co najmniej 50/50%.

Witaminy i mikroelementy:

• suplementacja witamin lub mikroelementów u chorych, u których nie stwierdza się ich niedoborów, jest niewskazana.

Alkohol:
 

• spożywanie alkoholu przez chorych na cukrzycę nie jest zalecane;
• chorego należy poinformować, że alkohol hamuje uwalnianie glukozy z wątroby i w związku z tym jego spożycie (zwłaszcza bez przekąski) może sprzyjać rozwojowi niedocukrzenia;
• dopuszcza się spożywanie nie więcej niż 20 g/d. alkoholu przez kobiety i 30 g/d. alkoholu przez mężczyzn.
• Alkoholu nie powinni spożywać chorzy z dyslipidemią (hipertriglicerydemią), neuropatią i z zapaleniem trzustki.

Sól kuchenna:

• 5000-6000 mg/d.:
• osoby z umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym (NT) ≤ 4800 mg/d.;
• osoby z NT i nefropatią ≤ 4000 mg/d.

Sytuacje szczególne

1. Dieta dla dzieci i młodzieży: Podstawowe zasady zdrowego żywienia dzieci chorych na cukrzycę są takie same jak ich rówieśników bez cukrzycy. Zaleca się utrzymanie prawidłowego bilansu kalorycznego oraz stopniowe zmniejszenie zawartości węglowodanów przyswajalnych, maksymalnie do 45% dobowego zapotrzebowania. Dotyczy to w szczególności młodzieży.
2. Dieta dla kobiet w ciąży i karmiących piersią:
   • 40-50% węglowodanów;
   • 30% białka (1,3 g/kg mc.);
   • 20-30% tłuszczów (w równych częściach nasyconych i wielonienasyconych);
   • liczba kalorii zależna od masy ciała, wzrostu, aktywności fizycznej i wieku;
   • zapotrzebowanie kaloryczne około 35 kcal na kg należnej masy ciała, czyli 1500-2400 kcal;
   • u pacjentek z nadwagą zaleca się stosowanie diety niskokalorycznej;
   • pożywienie powinno zapewniać prawidłowy przyrost masy ciała, czyli średnio 8-12 kg, w zależności od wyjściowej masy ciała (od ok. 7 kg dla BMI > 29,0 kg/m2 do 18 kg dla BMI < 19,8 kg/m2).

3. Dieta dla chorych w podeszłym wieku: zalecenia ogólne; brak specyficznych zaleceń związanych z wiekiem.

Na podstawie: "Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2012" Polskie Towarzystwo Diabetologiczne

Pompy insulinowe

Co to jest pompa insulinowa?

aktualizacja: 19 lutego 2013 r.

To niewielkie urządzenie pozwala diabetykom żyć niemal tak, jak przed wystąpieniem choroby. Pompa insulinowa jest niewielkim urządzeniem umożliwiającym stałe dostarczanie organizmowi insuliny bez konieczności robienia wielokrotnych zastrzyków. Główny element pompy to elektronicznie sterowany precyzyjny silniczek, który działając na tłok miniaturowej "strzykawki" z insuliną powoduje wstrzyknięcie dokładnie odmierzonej dawki hormonu. Obecnie około 250 000 ludzi na całym świecie jest leczonych przy użyciu pomp insulinowych.

Insulina jest pompowana przez zestaw infuzyjny: specjalną cienką rurkę połączoną z igłą wbitą pod skórę. Wkłucie pozostaje w jednym miejscu przez ok. 1-3 dni, po czym jego miejsce należy zmienić.

Insulina jest podawana przez pompę na dwa różne sposoby. Dawkę bazową pompa podaje bez względu na to czy spożywa się jakieś posiłki, czy też nie. Natomiast bolusy - jednorazowe duże dawki, wstrzykiwane są przed posiłkiem. Pacjent może zaprogramować dozowanie insuliny z dużą dokładnością. Żadna igła czy nawet najnowocześniejszy pen nie daje takiej możliwości.

Przy stosowaniu pompy całkowite zapotrzebowanie na insulinę zmniejsza się o 15-20%. Mniej jest także ukłuć (zamiast kilku dziennie - jedno raz na kilka dni). Ponadto pompa ma wbudowany alarm, który włącza się w przypadku wystąpienia usterek. Każda sytuacja alarmowa ma przypisany do niej sygnał. Można więc od razu zorientować się, czy np. wyczerpały się baterie czy może zabrakło insuliny.

Jednak to urządzenie nie jest w stanie całkowicie zastąpić zdrowej trzustki, więc jego używanie wcale nie zwalnia z konieczności kontrolowania poziomu cukru we krwi. Czasem nawet konieczne są częstsze pomiary.

Jak wykonać dobowy profil glikemii?

aktualizacja: 20 lutego 2013 r.

Dobowy profil glikemii określa się mierząc poziom cukru we krwi glukometrem kilkakrotnie w ciągu doby. Tego typu samokontrola jest pomocna nie tylko w korygowaniu dawki insuliny, ale i w ustalaniu, czy złe samopoczucie w danym momencie spowodowała hipo- czy hiperglikemia.

Oznaczenia pełnego profilu glikemii leczeni insuliną powinni dokonywać przynajmniej raz w tygodniu, a wyniki zapisywać w dzienniczku samokontroli. Chorzy na cukrzycę typu 2 nieleczeni insuliną powinni wykonywać pełny profil glikemii przynajmniej raz w miesiącu.

Dobowy profil glikemii obejmuje oznaczenia:

• rano na czczo,
• przed każdym głównym posiłkiem,
• 120 minut po każdym głównym posiłku,
• przed snem,
• o godzinie 24.00,
• w godzinach 2.00-4.00.

Na podstawie: "Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2012" Polskie Towarzystwo Diabetologiczne

Poziom cukru we krwi

aktualizacja: 26 stycznia 2015 r.

Zasady rozpoznawania zaburzeń gospodarki węglowodanowej

Glikemia przygodna - oznaczona w próbce krwi pobranej o dowolnej porze dnia, niezależnie od pory ostatnio spożytego posiłku

• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: ≥200 mg/dl (11,1 mmol/l)
  Interpretacja: cukrzyca* (gdy występują objawy hiperglikemii takie jak: wzmożone pragnienie, wielomocz, osłabienie)

Glikemia na czczo - oznaczona w próbce krwi pobranej 8-14 godzin od ostatniego posiłku

• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: 70 - 99 mg/dl (3,9 - 5,5 mmol/l)
  Interpretacja: prawidłowa glikemia na czczo (NGT)
• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: 100 - 125 mg/dl (5,6 - 6,9 mmol/l)
  Interpretacja: nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG)
• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: ≥126 mg/dl (7,0 mmol/l)
  Interpretacja: cukrzyca*

Glikemia w 120. minucie doustnego testu tolerancji glukozy

• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: <140 mg/dl (7,8 mmol/l)
  Interpretacja: prawidłowa tolerancja glukozy (NGT)
• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: 140 - 199 mg/dl (7,8 - 11,1 mmol/l)
  Interpretacja: upośledzona tolerancja glukozy (IGT)
• Stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej: ≥200 mg/dl (11,1 mmol/l)
  Interpretacja: cukrzyca*

(*) Do rozpoznania cukrzycy konieczne jest stwierdzenie jednej z nieprawidłowości, z wyjątkiem glikemii na czczo, gdy wymagane jest 2-krotne potwierdzenie zaburzeń; przy oznaczaniu glikemii należy uwzględnić ewentualny wpływ czynników niezwiązanych z wykonywaniem badania (pora ostatnio spożytego posiłku, wysiłek fizyczny, pora dnia)

IFG (impaired fasting glucose) - nieprawidłowa glikemia na czczo;
NGT (normal glucose tolerance) - prawidłowa tolerancja glukozy;
IGT (impaired glucose tolerance) - upośledzona tolerancja glukozy.

Prawidłowa glikemia u diabetyka

Kryterium ogólne: HbA1c ≤ 7%

• glikemia na czczo i przed posiłkami, także w samokontroli: 70 - 110 mg/dl (3,9 - 6,1 mmol/l)
• glikemia 2 godziny po posiłku w samokontroli: < 160 mg/dl (8,9 mmol/l)

Kryteria szczegółowe: HbA1c ≤ 6,5%:

• w odniesieniu do cukrzycy typu 1
  glikemia na czczo i przed posiłkami, także w samokontroli: 70 - 110 mg/dl (3,9 - 6,1 mmol/l)
  glikemia 2 godziny po posiłku w samokontroli: < 140 mg/dl (7,8 mmol/l);
• w przypadku krótkotrwałej cukrzycy typu 2;
• u dzieci i młodzieży, niezależnie od typu choroby.

Kryteria szczegółowe: HbA1c ≤ 8,0%:

• w przypadku chorych w wieku > 70 lat z wieloletnią cukrzycą (> 20 lat), u których współistnieją istotne powikłania o charakterze makroangiopatii (przebyty zawał serca i/lub udar mózgu);

Kryteria szczegółowe: HbA1c ≤ 6,0%:

• u kobiet planujących ciążę i będących w ciąży

Na podstawie: "Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2014" Polskie Towarzystwo Diabetologiczne

ABCCukrzyca: Czy cukrzyca jest dziedziczna?

źródło: abccukrzyca.pl, dodano: 26 stycznia 2010 r.

autor: Lekarz Karolina Kropiewnicka-Buczek

Cukrzyca to choroba, której istotą jest przewlekłe zaburzenie przemiany materii spowodowane niedoborem hormonu wytwarzanego przez trzustkę, zwanego insuliną. Skutkiem tego jest przewlekła hiperglikemia, czyli zbyt wysoki poziom glukozy we krwi, co prowadzi z czasem do uszkodzenia i zaburzenia funkcji różnych narządów, takich jak oczy, nerki, nerwy, a także serce. Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną.

W miarę jej postępu rozwijają się powikłania, takie jak: zaburzenia wzroku, niewydolność serca, choroba wieńcowa. Leczenie nie jest w stanie im zapobiec, choć może znacznie zwolnić ich postęp. W sytuacji zaniedbań pacjenta może dojść do bardzo silnych skoków poziomu cukru we krwi, co może spowodować stan zagrażający życiu - śpiączkę cukrzycową. Cukrzyca jest więc chorobą poważną, w znacznym stopniu obniżającą jakość życia, a niekiedy także grożącą zgonem.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, warto przypomnieć podział cukrzycy na dwie najczęściej występujące odmiany: typ I i typ II. W uproszczeniu typ II, który stanowi znaczną większość (około 90%) przypadków cukrzycy, rozwija się przeważnie u osób starszych i otyłych i związany jest ze słabą odpowiedzią tkanek organizmu na insulinę (tzw. insulinooporność). Typ I kojarzony jest raczej z młodym wiekiem i zwykle związany jest z procesem agresji organizmu przeciwko komórkom własnej trzustki produkującym insulinę. Jak widać, różne są przyczyny powstawania cukrzycy typu I i II, tak więc inne jest też dziedziczenie tych schorzeń.

Dziedziczenie cukrzycy ma charakter wielogenowy i wieloczynnikowy, co utrudnia jednoznaczne określenie sposobu dziedziczenia. Różna jest też penetracja genów wywołujących to schorzenie. Oznacza to, że spośród rodzeństwa, które odziedziczyło tyle samo "genów cukrzycy", u jednej osoby choroba może np. rozwinąć się wcześniej niż u drugiej albo jej przebieg może być bardziej gwałtowny. Po prostu u jednej osoby geny "dojdą do głosu" wcześniej i z większą siłą, u drugiej - później i słabiej, a mogą nawet nie ujawnić się wcale.

Uwarunkowania genetyczne nie odgrywają aż tak bardzo dużej roli w rozwoju cukrzycy typu I, a w każdym razie związek ten nie jest łatwy do prześledzenia i udowodnienia. Uważa się, że predyspozycja genetyczna może ułatwić działanie czynnika wyzwalającego (takiego jak infekcja wirusowa lub czynniki pokarmowe), co zapoczątkuje rozwój procesu autoimmunologicznego.

Dopiero ten proces będzie bezpośrednią przyczyną choroby (dzieje się tak prawdopodobnie w większości przypadków cukrzycy typu I). W sytuacji gdy jedno z rodziców jest diabetykiem, ryzyko rozwoju cukrzycy u dziecka wynosi około 5% w przypadku choroby ojca i 2,5%, gdy choruje matka. Gdy oboje rodziców są diabetykami, jest 20% prawdopodobieństwa, że dziecko także będzie cierpieć na to schorzenie. Gdybyśmy przyjrzeli się bliźniętom jednojajowym, w przypadku których u jednego rozwinie się cukrzyca typu I, okazałoby się, że drugie ma 35% ryzyko zachorowania. Jeśli zaś weźmiemy pod uwagę "zwykłe" rodzeństwo, prawdopodobieństwo dziedziczenia cukrzycy zależy od zgodności antygenów HLA. Są to białka znajdujące się na powierzchni komórek organizmu. Jest bardzo dużo rodzajów tych protein, a ich układ jest specyficzny dla danej osoby. Zgodność antygenów HLA brana jest pod uwagę przy rozważaniu przeszczepów narządów i świadczy o "podobieństwie" organizmów dwóch osób. Bliźnięta jednojajowe mają takie same białka HLA.

W przypadku "zwykłego" rodzeństwa mogą być zupełnie różne - zadecydowała o tym loteria genów rodziców. Jeśli rodzeństwo ma zupełnie różne cząsteczki HLA, prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę może być takie samo, jak gdyby osoby te nie były w ogóle spokrewnione! Naukowcy określili niektóre HLA, które mogą predestynować do rozwoju cukrzycy typu I, oraz kilka takich, które mają działanie ochronne.

Wydaje się, że uwarunkowania genetyczne odgrywają nieco większą rolę w przypadku cukrzycy typu II, jednak nie ustalono genów, które miałyby być odpowiedzialne za to zjawisko. Niektóre źródła podają, że jeżeli jedno z rodziców choruje na cukrzycę typu II, to ryzyko choroby u dziecka wynosi 50%, a jeśli choroba dotyczy bliźniaka jednojajowego, na 100% rozwinie się u drugiego z rodzeństwa.

Być może jednak bardziej niż z genami związane jest to z modelem odżywiania się i stylem życia, który przecież przejmujemy od najbliższej rodziny. Insulinooporność, czyli zła odpowiedź tkanek na insulinę, związana jest ściśle z otyłością. Jeśli rodzice źle się odżywiają, unikają sportu i ogólnie prowadzą niezdrowy tryb życia, dziecko nie ma możliwości zapoznania się z pozytywnymi wzorcami i kiedy dorośnie, organizuje swoje życie na podobnych zasadach jak przodkowie. Przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka i trzeba pamiętać, że dotyczy to także takich sfer, jak odżywianie i aktywność fizyczna. Trudno udowodnić związek uwarunkowań genetycznych z cukrzycą typu II, natomiast związek z niezdrowym stylem życia jest niezaprzeczalny.

Sposób dziedziczenia genów predysponujących do rozwoju cukrzycy nie jest łatwy do prześledzenia. Różna jest też ich ekspresja. Zdrowy tryb życia może uchronić osobę z genetycznymi skłonnościami do cukrzycy przed jej rozwojem. Gdy choroba występuje w obrębie rodziny, fakt ten powinien skłonić jej członków do wykonywania co pewien czas (np. co rok) profilaktycznych badań poziomu cukru we krwi, zwłaszcza jeśli towarzyszą temu nadwaga, otyłość, brak aktywności fizycznej, przebyta cukrzyca ciężarnych, nadciśnienie tętnicze lub zbyt wysoki poziom cholesterolu. W takiej sytuacji warto także bacznie przyjrzeć się swojemu stylowi życia i zmienić go na bardziej zdrowy. Pomoże to zmniejszyć ryzyko cukrzycy typu II (która jest przecież najczęstsza), a przynajmniej opóźnić jej rozwój.

Ile potrzeba insuliny na korektę, a ile na 1 WW?

źródło: oprac. własne, dodano: 4 marca 2013 r.

Często zdarza się, że diabetyk nie wie, jaką dawkę insuliny powinien przyjąć na 1 wymiennik węglowodanowy, ani o ile 1 jednostka insuliny obniża mu poziom cukru we krwi. Oczywiście u każdego są to przeliczniki indywidualne i trzeba do nich dojść metodą prób i błędów, ale od jakich wartości zacząć? Zobaczmy.

Na początku powinniśmy ustalić, jaką dawkę insuliny przyjmujemy na dobę (DDI). Zaliczamy do tego zarówno insulinę krótkodziałającą, jak i długodziałającą (w przypadku pomp insulinowych baza plus wszystkie bolusy). Jeżeli każdego dnia jest inna, powinniśmy za DDI przyjąć średnią z 7 dni.


ILE INSULINY NALEŻY PRZYJĄĆ NA 1 WW?

Obliczamy ze wzoru
500 : DDI = ilość gram węglowodanów przyswajalnych, na które należy przyjąć 1j insuliny.

Rano należy przyjąć insuliny ok. 50% więcej niż wychodzi z przeliczenia, natomiast wieczorem może okazać się zapotrzebowanie do 20-30% większe.

Przeanalizujemy to na przykładzie.

Przy dobrze ustalonej bazie te przeliczniki nie powinny ulec większej modyfikacji. A przynajmniej wiemy, od jakich wartości należy zacząć, chcąc ustalić nasze zapotrzebowanie insuliny na 1 wymiennik węglowodanowy.


DAWKA INSULINY KOREKCYJNEJ

Obliczamy ze wzoru
1800 : DDI = o taki poziom obniży nam cukier 1j insuliny. Rano należy przyjąć ok. 50% insuliny więcej.

Przeanalizujmy to na przykładzie.

Pamiętajmy, że jeżeli potrzebujemy podać dużą ilość insuliny korekcyjnej, najlepiej jest robić to stopniowo. Szybkie zbijanie cukru może skutkować uszkodzeniem wątroby.

Jeżeli korekta nie zadziała, to kolejną dawkę należy podać po 2h.

Mamy nadzieję, że dzięki naszym wskazówkom uda się Wam ustalić przelicznik na wymienniki węglowodanowe oraz dawkę insuliny korekcyjnej. Powodzenia!

Nowy Krem Pielęgnacyjny INFA z mocznikiem 10%

źródło: Medmess, artykuł sponsorowany, dodano: 12 lutego 2016 r.

Firma MEDMESS oferuje swoim klientom nowy Krem Pielęgnacyjny INFA z mocznikiem 10%. Krem przeznaczony jest do pielęgnacji skóry bardzo suchej i wrażliwej. Szczególnie zalecany do pielęgnacji suchej skóry stóp i rąk. Idealny dla diabetyków do profilaktycznej pielęgnacji.

Krem Pielęgnacyjny INFA z mocznikiem 10%:

• Pielęgnuje i chroni skórę,
• Zawiera naturalny składnik mocznik 10% ,
• Przyspiesza regenerację suchej i zrogowaciałej skóry,
• Szybko się wchłania i łagodzi podrażnienia skóry,
• Nie pozostawia na skórze tłustego filmu,
• Zmiękcza i przywraca wilgotność skórze,
• Bardzo wskazany do pielęgnacji całego ciała np. po opalaniu,
• Ułatwia gojenie ran dzięki antybakteryjnemu i przeciw grzybiczemu działaniu mocznika,
• Chroni skórę przed zimnem i niekorzystnymi warunkami pogodowymi,
• Delikatnie natłuszcza, przez co skóra staje się aksamitna i gładka w dotyku,
• Dzięki unikalnemu połączeniu specjalnie dobranych składników aktywnych (ekstrakt z propolisu, miód, wosk pszczeli, lanolina) krem znacząco poprawia kondycję skóry.

Krem jest dostępny do kupienia w sklepie internetowym MEDMESS www.medmess.pl!

Dystrybutor kremu:
MEDMESS Kropaczewski i S-ka Spółka komandytowa
ul. Włókiennicza 98
04-964 Warszawa

tel./fax: (+48 22) 872 00 66, 872 38 66
801 370 070
E-mail: info@medmess.pl

Smart SeaCell - profilaktyczne skarpetki z cynkiem i algami morskimi

źródło: informacja prasowa, dodano: 15 czerwca 2016 r.

Specjaliści od elektroniki i motoryzacji prześcigają się w staraniach, żeby zapewnić nam jak najwygodniejsze życie. W rezultacie - rozpieszczeni wszelkimi udogodnieniami - zapominamy o tym, że najzdrowiej poruszać się jednak na własnych nogach. I to właśnie swoim stopom powinniśmy zapewnić najczulszą pielęgnację. Na szczęście możemy teraz zadbać o ich zdrowie i dobrą formę dzięki skarpetkom Smart SeaCell marki DeoMed^®.

Skarpetki zdrowotne Smart SeaCell marki DeoMed^® zarejestrowane są jako wyrób medyczny. Produkowane i doskonalone we współpracy z lekarzami, fizjoterapeutami i pacjentami. Może je nosić każdy dbający o wygodę i profilaktykę stóp, ale stworzono je z myślą o najbardziej wymagających stopach: z cukrzycą, stanami zapalnymi skóry, grzybicą, obrzękami stóp, nadpotliwością, otyłością i zaburzeniami krążenia.

Specjalna konstrukcja cholewki, czyli ściągacza skarpetki i niewielka domieszka elastanu w składzie sprawiają, że dopasowują się świetnie do nogi, przylegając do niej jak druga skóra, a jednocześnie nie uciskając jej. Ucisk na nogę udało się ograniczyć do minimum, koniecznego do tego, żeby skarpetki nie zsuwały się z nogi. Są bardzo elastyczne i nie tamują przepływu krwi, dlatego ich noszenie jest komfortowe nawet dla opuchniętych nóg.

Bezszwowe łączenie nad palcami gwarantuje wygodę nawet posiadaczom wyjątkowo wrażliwych stóp, na przykład stóp diabetyków.

Wyciąg z alg morskich pielęgnuje skórę, a tlenek cynku redukuje rozwój bakterii i grzybów w dzianinie, przyspiesza gojenie i regenerację tkanek (stosuje się go nawet w maściach przeciw odparzeniom).

Dlaczego są idealne dla naszych stóp? Mają szczególne właściwości, bo są:

• bezuciskowe (nie upośledzają krążenia w nogach),
• bezszwowe (nie powodują otarć),
• bardzo elastyczne (możemy je zakładać nawet na opuchnięte nogi),
• antybakteryjne i antygrzybicze (zapobiegają infekcjom i normalizują florę bakteryjną skóry),
• przewiewne (umożliwiają prawidłowe wydzielanie i parowanie potu, pozwalają na swobodny dostęp powietrza do skóry),
• antyzapachowe (działają jak bezzapachowy dezodorant, dlatego skarpetki nie mają zapachu nawet po całym dniu noszenia),
• pielęgnują skórę dzięki zawartości wyciągu z alg morskich.

Skład: bawełna (51%), poliamid (25%), Lyocell^® z algami morskimi i cynkiem (22%), elastan (2%)

Rozmiary: 35-38, 39-42, 43-46

Kolory: czarny, kremowy, popielaty i ciemny szary

Cena: ok. 21 zł

Skarpetki zdrowotne Smart SeaCell marki DeoMed^® zdobyły I nagrodę w kategorii "odzież profilaktyczna" na XIX Ogólnopolskim Sympozjum Diabetologicznym DIABETICA EXPO 2015 w Toruniu.

Więcej informacji na stronie: www.deomed.pl

cukrzyca

Cukrzyca - ulotka informacyjna

cukrzyca - wykład

Czy grozi Ci cukrzyca